route14032008Duurloopje – ging erg stroefjes in de vroege ochtend – wel een lekker temperatuurtje – Sports Tracker heeft de afstand van mijn 7,5 km route, waarvan ik weet dat die 7,7km is, alweer met 100 meter verlengd – allemaal prachtig die techniek, maar met een korrel zout.

Javier Bardem

Het was voor de tweede maal binnen twee weken dat ik verbijsterd was door de acteerprestaties van de Spaanse acteur Javier Bardem. De dood is de kern van beide personages die hij speelt. In Mar Ardentro speelt hij een man die verlangt naar de dood in de nieuwste bejubelde Coens film speelt hij de dood zelf, met een ongrijpbare zwaarte. Deze man put uit een vat dat maar weinig acteurs weten aan te boren. Erudiet, ongrijpbaar, meedogenloos, vertederend. In zijn eentje bespeelt hij een heel orkest. En nu stop ik met deze beschamende idolatrie…

<%image(20080307-loop050308_sum.JPG|150|183|)%><%image(20080307-loop050308.jpg|350|262|)%>
05032008015_bew

Voor het eerst gelopen met Sports Tracker van Nokia. Het is echt een vreemde ervaring op de huid gezeten te worden door een machine die vrij goed weet waar je loopt, hoe laat je daar loopt en hoe snel. Door het gepiel was de prestatie niet grandioos. Moet voor mezelf wel gaan bepalen of ik in de toekomst mijn loopplezier door de machine wil laten bepalen.
De werking van Sports Tracker is best verbluffend. In een handomdraai exporteer je route naar Google Earth, waar je afgelegde weg behoorlijk nauwkeurig wordt weergegeven. Bij de tijden en snelheden zijn den ik wel vraagtekens te plaatsen. De route van vandaag heb ik zelf ooit nagemeten in Google Earth en kwam toen uit op 7,7 km. Sports Tracker komt uit op 7,5 km wat een marge van 2,5 procent oplevert. Is dit een acceptabele marge? Geen idee. Als je consequent met de machine blijft lopen krijg je wel en aardig overzicht van je ontwikkeling.

Een dik uur heerlijk gelopen, waarvan eenderde over heuvelige bospaden. De eerste vijf minuten speelde mijn rechter kuit weer op. De stijfheid en de pijn verdwenen gelukkig snel toen mijn spieren eenmaal warm waren.

1993

In 1993 heb ik Die Zweite Heimat voor een vriend op video opgenomen. Dat was op een zondag. De dag ervoor was er een slopend studentenfeest geweest bij ons in huis; overal sliepen er mensen tussen de zooi en de lege flessen. In deze chaos tapete ik volhardend door. Ik heb de serie zelf tot op heden nooit gezien, hoewel het me meermaals werd aangeraden. Nu vallen me de overeenkomsten op tussen de serie en het leven dat ik toen leed, begin jaren negentig, met mijn vrienden, protokunstenaars en andere marginalen. Het kijken van de serie vult me dan ook met weemoed en Sehnsucht. Hier volgt een link naar een interview met Edgar Reitz uit dezelfde tijd: ‘MET GEVOEL KUN JE GEEN FILMS MAKEN’