Logt vakantiemode dagelijks plaatje mob
Zelden zag ik zo een heldere verslag van een samenloop van het noodlot. Je ziet, dit wordt goed, dit heeft potentie, chaotisch, ambitieus, geniaal, maar niet onmogelijk. Tot het toeslaat: F16’s, donkere wolken, de set spoelt weg, de hoofdrolspeler krijgt een infectie aan de prostaat en een dubbele hernia.
Maar, als Europeaan eis ik een herkansing. Ik wil die film zien, basta. Poen te over maar geen knaken over voor de enige kans op een Quixoteverfilming ooit. Ja, je kunt je geld beter opvergaderen, door mannen met stropdassen laten opsouperen. Geef die man een slordige 100 miljoen, goddomme
Dit log trekt soms vreemde bezoekers. Zojuist sloeg de schrik sloeg me om het hart: een hardnekkige fan had zich vastgeklampt aan mijn monitor. Ik heb de ijdele vlerk met geweld verwijderd, door de tuindeuren terug in het donker van het land.
Hoe gek moet je als moderne mens worden om weer het gevoel te hebben dat je leeft?
Lang neem je genoegen met drie werkwoorden plus de eerste persoon enkelvoud: ik zou kunnen zijn. De belofte van deze combinatie maakt leven in de marge mogelijk voor zware ego’s. Marginaliteit en onthechting. Sinds enkele dagen dreigt er een nieuw stadium: dat je onthecht raakt van je onthechting. Hup, terug bij af, onderaan de ladder, opnieuw geboren in een oud lichaam.
Mensen die niet door een schets heen kunnen kijken.
Oerlogger Ludo is terug bij Smoel, wat een nostalgie. En nog meer nostalgie bij Zantinge. Vroeger was webloggen een dorps gebeuren. Als de ene een scheet liet viel de ander van zijn stokje. Als je elkaar tegenkwam zei je goedendag en maakte een vrolijk praatje. Ik woonde toen al aan de rand in dat zonderlinge huis met die hoge bomen en dat wilde struikgewas voor de deur.
ventilatoren, ik moet iets doen met ventilatoren. Ik ontwikkel een aversie voor het geluid, het zoemen, het suizen, de monotonie. Nu ik dit neertiep luister ik even; het dringt in me, neemt me, het zit in mijn hoofd en mixert mijn pappig brein.
Ik heb de machine afgezet, ik heb me bevrijdt, ik ben geconsentreerd. Het vijlsel, schraapsel van leven in tijd wordt door mijn geest aangetrokken. Een pool van rust. Ik bedenk: het hart, de motor van de ventilator is ook zo een pool, door electrocutie werpt het zijn materie van zich af. Een dood ding.
Hoe heb ik deze techniek kunnen verloochenen, een techniek die aansluit bij de oorsprong. Het ware geschrift, met de hand geschreven, uit de hand geboren, in de tijd vastgezet.
(u zult begrijpen, dierbare lezer, dat ik speciaal voor u bovenstaande tekst in de machine heb overgebracht, naar machinetaal)
Vuk Cosic No Land’s Man
Een dagboek als banalenrol. Het ene alledaags hangt aan het andere. Vooral in de komkommertijd overweeg ik wel eens zoiets. Het dagboek is een registratie van de zin van leven. Een leeg dagboek bewijst een zinloos bestaan. Toch zijn er ook legio dagboeken die vol zoniet nog meer leeg zijn. Het verschil tussen het beschrijven van een rijk leven of het met schrijven verrijken van een leeg leven.
Mijne vrienden! men zal ons allen begraven.
Ziet er uw lichaam op aan: gezond, sterk, vlug, gehoorzaam aan uwen wil, gevoed, gevierd, gekleed, opgeschikt! Er zal een tijd komen, dat het daar nederligt, nederligt op een bed, hoop ik! – zielloos, koud, stijf, in een enkele doodswa gehuld, onder een lang wit laken – als een steen. Het is nu nog het uwe; het zal dan het uwe niet meer zijn. Het is 1 dan niet meer een persoon, maar een ding. Men staat er bij; liefde en genegenheid staan er bij, en zoo zij niet dan weenende het kunnen aanzien 2, niet dan weenende er van kunnen scheiden, zij schamen zich bijna zoo veel gevoeligheid, zooveel eer te bewijzen aan een onding, dat reden en godsdienst haar leeren geringschatten. [en nog meer]
als het maar voor niks is: Parkpop trekt 375.000 mensen
dada de defodog, deens doorstrepp. zol zol
” Ich irre herum mit keinem anderen Ziel, als zu träumen”, sagt Chateaubriand. Aber kann das ziellose Driften überhaupt ein Ziel verfolgen? Wieviel Drift verträgt der Mensch, und wann wird ihm schwindelig? Nach Richard Sennett ist die Drift das Schicksal des flexiblen Menschen in der Kultur des neuen Kapitalismus.
Aber wo beginnt die Drift, und wo endet sie? Gerade weil das nicht zu sagen ist, wird das ‘Sich-Treiben-Lassen’ von vielen als erstrebenswert betrachtet. Als Zustand, der seinen Reiz darin hat, keiner zu sein, sondern fluktuierender Übergang. Abgedockt von den üblichen Vertäuungen des Alltags, gelten andere Gesetze. Dem Driften als Lebens- und Denkform ist diese sechzehnte Ausgabe von parapluie gewidmet. »
wereldwijd inloggen voor niemsz
Hartelijk dank voor uw aanmelding voor de website van Trouw.
Hieronder vindt u uw gebruikernaam en wachtwoord. Hiermee
kunt u direct inloggen.
gebruikersnaam: niemsz
wachtwoord: ct5kjzs2
Hartelijk dank voor uw aanmelding voor de website van de Volkskrant. Hieronder
vindt u uw gebruikernaam en wachtwoord. Hiermee kunt u direct inloggen.
gebruikersnaam: niemsz22
wachtwoord: kbaxe66z
Hartelijk dank voor uw aanmelding voor de website van het Algemeen Dagblad.
Hieronder vindt u uw gebruikersnaam en wachtwoord. Hiermee
kunt u direct inloggen.
gebruikersnaam: niemsz
wachtwoord: k8spuezb
Hartelijk dank voor uw aanmelding voor de website van NRC Handelsblad. Hieronder vindt u uw gebruikersnaam en wachtwoord. Hiermee kunt u direct inloggen.
gebruikersnaam: niemsz
wachtwoord: xsc22b3j
For Yeats the half-light (twillight) was a civilizing influence, one that could tame reality’s harsh glare and nights promise of transforming dark. Because it served as a conduit of pure process, the half-light brought forms to consciousness.
De Tentoonstelling: STEIM’s Electro Piepen Club
Dwalen door een aanraakbaar instrumentaal labyrint voor tastoren, streelogen, aaiklavieren, duwdenkers en knijpcomputers.
Vannacht ging het luchtalarm. Een geladen spanning bewoog de lucht. Hellen rende naar beneden om de TV op regionaal te zetten toen even plotseling weer ophield. Vanmorgen bleek het geen droom, maar wat was het wel? Dat wordt nu onderzocht.
Ik ben eindelijk weer waar ik was.
De geest tast het materiaal af. Te beginnen met de scherpe lijnen, de juiste vorm. Dan grove grote streken, het zwart. Zwart, wit en scherpe lijnen dat vindt mijn geest kostje.
Scully de Hulk-Janssen Fortuyn had vandaag ook een cadeautje, dat ik nog net wist te redden en vast te leggen; Niemsz heeft een onmetelijk zwak voor de merel. Toen we vanavond thuiskwamen lagen er nog wat veertjes en onbestendige massa vastgekleefd aan het laminaat. Redding mislukt. Maar dit beestje leeft voort, voorbij de poorten van cyberheaven.
Niemsz wenst alle vaders de meest waardevolle dag met prachtige zelfgekleide asbakken en zo.
regelmatig zag ik hem langs ons raam schuifelen, toen droeg hij nog een baard en een lange regenjas, nu, de peeceehoofdprijs