Jammer dat Joris Luyendijk niet meer kon dan zich als een snotneus aanstellen in het licht van een deze vrouw, mooi geworden door leven en lijden, een rijke bloem. Hij kwam er gewoon niet bij, zo stond hij onder aan de ladder waarvan hij de eerste tree zelfs nog niet gevonden heeft. Het lot van een zondagskind en zij? Zij bleef stralen hoog boven hem open en eerlijk, zonder hem te veroordelen.
Nou inderdaad, dat wil zeggen, ik heb een half uur gekeken en toen was ik Joris zat.