Gisteren Paterson van Jim Jarmusch gekeken, een film over een dichtende buschauffeur in Paterson. Ogenschijnlijk gebeurt er weinig in de film, maar daar zit de rijkdom. De rijkdom van het kleine, van een schrift en altijd dezelfde stalen balpen, van luisteren naar mensen, bedachtzaam, zonder zelf te roeptoeteren. Mooie scene is het moment dat de bus ermee op houdt en Paterson met de passagiers uitstappen en niet goed weet hoe de situatie op te lossen aangezien hij geen smartphone heeft. Een meisje biedt hem haar exemplaar aan den Paterson tikt als een volleerd gebruiker het nummer in: hij weet goed hoe het werkt, maar wil het niet in zijn leven. Ook een film over poezie als leefstijl. Verdichten van het alledaagse.