Bløf’s bluf

Het is alweer enkele jaren hip om Nederlandstalige popmuziek te maken. laatst zag ik een registratie van een optreden zo een neonederpopexponent Blløf. Normaal als je een tekst hoort ontstaat er zoiets als betekenis, maar hier ontstond niets. Het was willekeurig gemonteerd Nederlands. Ik begon ernstig aan mezelf te twijfelen, durfde er met niemand over te spreken, bang dat de diepere betekenis me ontging, geconfronteerd te worden met hysterische Zeeuwse meisjesfans. Tot ik vandaag het volgende wetenschappelijk artikel las: Pseudo-poetica: Blløf’s bluf