niemsz

Een dikke 40 minuten los lopen – om weer eens een keertje gelopen te hebben, om te weten wat het is – nieuwe route – redelijk soepeltjes.

De droeve schemer van de melancholie. Dit keer is het een mengeling van gevoelens en herinneringen die steeds terugkomt. Over Duitsland, zijn schrijvers en kunstenaars en de televisie die ik als kind veel keek, de vele malen dat ik er was. De lente en met name de toename van de temperatuur zonder dat het echt zonnig is, dat uiteindelijk leidt tot het sublieme melancholisch moment, de zomeravondschemer. Het besef van vergankelijkheid dat als ik langer blijf leven mijn dierbaren me zullen ontvallen. Landschap en schemering, stad en platteland, heden en verleden, leven en dood, Nederland en Duitsland.

Ik herinnerde me een gebeurtenis uit mijn jeugd en herinnerde wat ik toen dacht en voelde en besefte dat ik nog altijd datzelfde jongetje ben.

<%image(20080406-2893a38d03.jpg|477|319|)%>

Der Marcel ist immer noch da, und der geht weiter, immer weiter.

Een dik uur gelopen van mijn ouderlijk huis naar ons eigen huis – ging niet al te soepeltjes maar toch goed volgehouden – te warm gekleed voor het heerlijke zonnetje.

De macht heeft inmiddels de dissidenten uitgeschakeld en ge?ncorporeerd in het systeem. Heel geleidelijk worden hun ideeen afgetapt en in kleine doses vrijgegeven. Deze doses maken niet ziek maar immuun voor het alternatief.

Het begint te komen zoals het er is want het vloeit mensen.

Ruim een half uurtje loslopen – spierpijn van moestuinarbeid – ging toch lekker soepel – een medeloper in de nacht zat in mijn spoor waardoor ik mijn route maar heb verlegd: ik ben en blijf een solist.

Een 35 minuten loslopen, om het weer een beetje te proeven en zonder tracker want lopen onder het medogenloze oog van een machine is echt niet ontspannen. Ik ben al genoeg slaaf van machines.