Ik laat mijn verbeelding al lang niet meer los op het actuele nieuws. Na maanden het onderspit gedolven te hebben denk ik dat ik em maar een tijdje binnen houd, deuren en ramen gesloten, hoofdschakelaar om en wachten. wachten.

Dat je denkt vooruit gaan, maar je handen weigeren

Om tot expressie te komen, moet je de materie deformeren, zegt Appel in de film. Niet alleen aan zijn schilderijen, ook aan zijn sculpturen valt af te lezen dat hem dat moeiteloos afgaat. De beelden spreken van dood en verval, zijn een afdruk van een kunstenaarsleven dat afloopt, maar getuigen evenals zijn vroege werk van een speelse geest die niets van zijn creatieve kracht heeft verloren. […]

ik wacht. Ik wacht op een telefoontje van de kabelboer, wanneer ze die kast eens op de muur komen schroeven. Der ligt hier al 10 meter utp te glimmen met van die prachtige stekkertjes die ik er zelf op kan knijpen en een kleurig doosje met netwerkkaart. Kan ik eindelijk die isdnsjit in een zak stampen, een langenneus maken naar het dat ondankbare geteisem van de kpn. Ik wacht, maar ik verwacht er weinig van.

moge de bloedhonden eeuwig afblijven van mijn zondagmorgen

Op deze dag van globaal herdenken heb ik eindelijk weer eens tijd mijn rijtje loggers te bezoeken:
Zero (DJ) heeft er de brui aan gegeven
vdW lijkt zich licht te beroeren
en verder draait alles maar door en door.

Een poging tot herdenken: ik weet nog dat ik pas om half zeven hoorde wat er in NY gebeurd was. Ik had de hele middag met H door de stad geslenterd, gelachen om een groep mensen die naar een televisie in een etalage keken. Absurd beeld. Het begon bij eentje, een groep, en uiteindelijk wist niemand wat ze er deden.

Morgen keren we terug naar Berlijn, voor een kleine week. Berlijn is de stad van de wende. In haar betreed je de wenteltrap van de moderne West-Europese geschiedenis. Vanavond besefte ik dat mijn bezoeken aan Berlijn de wendingen in mijn persoonlijk leven markeren. Zoals de stad een knooppunt is van infrastructuur, treinen, metro�s, autobanen s-banen, vliegbanen, van een historische infrastructuur, van een persoonlijke infrastructuur met Bahnhof Zoo als centrum van een plaats waar je jezelf ontmoet en die ander jouw weg gaat en jij een onbekende.

nike2109 (29k image)

vanavond schoot me opeens weer te binnen volgens mij van Bies’ Ex-leraar Duits,

Das Leben ist eine Krankheit und der Tod ist sein Artzt

Ik ben niet helemaal happy met mijn onlangs gecre�erde format: fontgrootte 1 zuigt gewoon enorm. Schrijven in een vodderig pocketformat.

te zuchten en te zwoegen onder een deken van vaste lasten

Schrijf maar vast in je agenda: aankomende dinsdag, 24 om 20.30 u op yorin.

Braaf beschut het wegen van overgewicht, welkom in de wereld van het volwassen lijden, Want waar zijn nog impulsen te krijgen in deze nevel van minuscule elektronenerupties, het is me toch een mist. Een goeie lel van 380. Krachtstroom.

Ik kan natuurlijk ook lekker hier gaan schrijven en de ander kant links laten liggen.

De bouwput wordt momenteel losgetrokken. En ik lust wel pap van die verhoren, straks hopelijk allemaal op dvd…

Ik heb weer gedronken en dan wordt het tijd voor een gedicht:

lauwe laars loopt lax langs lobbig loof
Lult leeg leb logolang
lebt een lol lub
lastige lul
lul