Dat je op een enkele stuip na genoeg genezen bent van postmodern hoonlachen

Dat je een klein beetje huilt, een brok wegslikt, een traan wegknippert, het niet helemaal laat gaan, omdat droevige dingen soms ook hun goede kant hebben


IN DEN RANZIGE AAP

(ctrl-c-v Cioran)

De concurrentie laat het afweten dus kunnen wij het ook beroerd gaan doen. Zo moet er ongeveer gedacht worden en bijna vermoed je onderlinge afspraken. Kostenbesparing en winstgroei ter bevrediging van de belegger; ofwel de beurs als kanker van deze tijd. Terwijl vroeger kostenbesparing leidde tot lagere prijzen en concurrentie leidt die nu alleen nog maar tot het vergroten van marges. Wat overblijft verdwijnt in de zakken van de beleggers, de top en de adviesbureaus. We hebben het over de maininput van consumentenprogramma’s: verzekeringsmaatschappijen, grootwinkelbedrijven, banken, energiebedrijven en telecombedrijven

Dit alles overdacht ik toen ik bezig was 50 kilometer af te leggen om mijn eigen geld, een niet pinbaar bedrag, van de bank te mogen opnemen. Ik ben al mijn hele leven bij deze bank, een lidmaatschap van vader op zoon. En met weemoed denk ik terug aan het doordachte spaarpotje dat ik vol trots en vertrouwen overhandigde. Later kwam ik erachter dat ik mijn centen er met geen mogelijkheid meer uit kon krijgen, verbogen messen, afgebroken pinnetjes en toen had het duistere licht van de argwaan al moeten gaan branden. De praktijk: Je kunt je bank niet meer rechtstreeks bellen. Je wordt doorverbonden naar een 0800 nummer inclusief telefonist zonder problemen. Mijn geld zou over twee dagen klaar liggen. Ik naar de bank, bank weg, niets meer, zelfs het pinmachien een ruïne. Briefje: een andere bank heeft taken overgenomen. Rijden, zoeken, parkeerproblemen, zoeken, bank, hokje, erg komisch manneke, vloeken op het 0800 nummer, geen geld, bellen, mijn geld bij een andere bank 15 kilometer verderop, niemsz rijden, zoeken, zoeken, omleiding, zoeken, parkeren, betalen om te parkeren, zoeken bank, niemsz plaatst opmerkingen, zie hierboven, loketbediende helemaal beursgenoteerd afgestomd en eindelijk steek ik de centen in mijn zak. Heeft me nog een rondje gebak gekost, een keiharde regel bij het te laat komen op mijn werk.

En bij niemand kun je je gram meer kwijt, zodat ik u banaal verveel. Niemand is meer verantwoordelijk want ze hebben geen naam, daar zit de crux, maar ook het organisatorische genie. Deze bedrijven zijn volledig gedepersonaliseerd en verworden tot autonoom systeem waarin de mens vermalen wordt.

Wat heb ik me toch last van pijnlijke snot. Kleine bloederige harde stukjes die vast zitten aan mijn neusharen. Ik kom er nauwelijks met mijn vinger achter. De snot heeft ook scherpe kantjes die mijn gevoelige neushuidje beschadigen. Mijn vinger is net te dik en onbruikbaar voor de inmiddels verspreide restjes. Nog een keer snotteren, niet trompetteren, dat mag niet dat is niet goed. Het laatste taaie goedje verdwijnt in mijn slokdarm. Frisse lucht, vrij baan.

uren ronddoolplezier voor drum-o-logen, met een fantasische videoverzameling

Vannacht heb ik voor het eerst ons kind voelen bewegen: hele kleine maar duidelijke stompjes net boven de schaamstreek. Een nachtgraver net als zijn vader.

Of je ijs lust. Een stang ruw halfweg. Het slikt wat roestig. Het ging ook zo enthousiast. 15 mm verwrongen geweld tot pap. Je tong wezenloos gemarineerd, stukjes tand verkleefd, aan gruzelementen, tot moes geroerd. Nee, geef mij maar een ijs op zo een avond als deze, dat is echt wel fijn.

Eindelijk, mijn machientje snort weer als vanouds. Wat was er nu dan toch aan de hand. Nu, zijn brein was een beetje oververhit. Ik dacht, zo een 55 graden daar moeten zijn celletjes toch wel lekker in gedijen, maar op onverwachte momenten dan kreeg die een epileptische aanval. Maar zoals dat zo prachtig kan met machines, je stopt er een nieuw onderdeeltje, een ventilator die het geestje tot rond de 32 graden koelt en hups, vlammen, gassen, gaan over die lege snelweg.