“[Ik wil] er op wijzen dat de beweging die ik zojuist verklaard heb, een even noodzakelijk gevolg is van de bouw en de onderlinge verhouding der organen -, die men met het blote oog aan het hart kan waarnemen -, en van de warmte van het hart – die men er met zijn vingers kan voelen -, en van de aard van het bloed – die men door ervaring kan leren kennen -, als de bewegingen van een uurwerk volgen uit de kracht, de vorm en de verhoudingen van zijn gewicht en raderen” (Descartes 1637: 86).
ritueel: Ik ga zitten op mijn luxe bureaustoel die ik aan mijn gewenste stand kan aanpassen en ik druk op het soepele knopje van mijn machine. Een vertrouwde pieptoon, de ventilatoren beginnen te zoemen, het 19 inch beeldscherm knippert vervaarlijk en na verloop verschijnt het inlogscherm van windows XP. Vervolgens begin ik als een robot allerlei programma’s te openen, knoppen van allerlei aard te beroeren, toetsen, muisknoppen, virtuele buttons, hyperlinks.
En jij sporadische lezer hebt vast een vergelijkbaar ritueel en wij zijn met die rituelen verbonden via het machinenetwerk Op zich is dit al niets opzienbarends meer, het is in enkele jaren een ordinair gegeven geworden. Deze gewoonte heeft een vorm gekregen en die vorm is verrot moeilijk te doorbreken. Die vorm bepaalt namelijk de inhoud: van de hak op de tak, steeds sneller en steeds korter.
De machine bepaalt tijd en met het toenemen van de snelheid draagt de tijd minder informatie. Het moderne idee van vooruitgang is het opvoeren van snelheid. Het stukje dat ik nu neertiep kan ik binnen 3 seconden wereldwijd toegankelijk maken. Door de toegenomen snelheid denk ik ook korter na; het vervaardigen van tekst gaat sneller. Teksten worden slechter en minder waard in het ergste geval waardeloos.
Je gaat ook sneller en vluchtiger lezen, een tekst van meer dan 150 woorden wordt teveel. Je pakt er in de vlucht een paar steekwoorden uit, als die steekhoudend zijn lees je er een beetje het zinnetje eromheen, als dat nog boeit lees je het hele stuk om het vervolgens snel te vergeten.
De kans dat daarom iemand nog deze regel leest is nihil, kan net zo goed ophouden of lekker gek gaan doen.
Pielemoosch, zuk zuk, belli belli, je moeder is een trellivel, je vader een zapverloor, je zus een nemnem en ik verloor.