Bijna vergeten: gisteren bestond dit ding tien jaar op internet. Dat het zolang heeft volgehouden is meer luiheid dan vlijt. Die de eerste post schreef ken ik niet meer:
120600
1.00u
Dit is de dag dat ik met dit logboek op internet begin. Ik houd al jaren met vlagen een dagboek bij. Ik heb een tijdje getwijfeld om dit op het WWW te zetten, maar ik heb toch besloten een compleet nieuwe logboek te maken. Zodat ik meer kan regisseren, rekening kan houden met publicatie.
Het heeft te maken met angst, angst dat derden een deel van je heimelijkste gedachten kunnen lezen en zo een ander beeld van je krijgen dan die van de rol die je normaal met hen speelt. Het spelen met deze angsten is een spannende bezigheid. Deze spanning wordt verhoogd door de gedachte het geheel op het internet te zetten zodat het voor iedereen op deze aardkloot toegankelijke wordt. Mega-exhibitionisme, een narcistisch hoogtepunt. Het is een manier om jezelf te verspreiden, te verstuiven, digitale verstuiving van je persoonlijkheid. De grenzen van de stoffelijke lichaam en geest worden vaporeus, je ziel verspreidt zich over talloze computers, wordt deel van andere virtuele werelden. Deze ziel is bewerkelijk, dupliceerbaar, eenvoudig te conserveren. De machines waar deze zielen in huizen zijn vervangbaar in tegenstelling tot de organische behuizing, het menselijk lichaam in ons geval. De organische ziel leeft voort in ander lichamen en de sporen van zijn daden. Verspreiding in een machine is zo een daad van vereeuwiging.
Ik ga zo slapen, morgen ga ik verder bouwen. Vandaag heb ik het raamwerk van mijn homepage voltooid. De flashnavigator vind ik erg aardig geworden, lekker speels. Gaandeweg werd het duidelijk dat een homepage over jezelf moet gaan, je persoonlijke thuispagina, een etalage van je persoonlijkheid met communicatie als doel.
12.19u
Vanmorgen veel te vroeg opgestaan. H. maakte me wakker, om nog even een kop koffie te drinken voordat ze naar pinkpop gaat. Ik ben niet zo een festivalmens. Puberende neohippies die zich aanstellen door een gebrek aan identiteit en je het genieten van muziek onmogelijk maken. Die paar bands die de moeite waard zijn wegen niet op tegen de kilo’s eenheidsworst die je er door je strot gedrukt krijgt. Voorspelbare loopjes, voorspelbare akkoorden, voorspelbare timing..