50 jaar Abbey Road

Hoewel ik het hysterische DWDD meestal links laat liggen vond ik de aflevering vandaag over Abbey Road een kleine revelatie.

Het bracht me er in ieder geval toe mijn oudere stelling hier op te schrijven dat alle nummers die George Harrison voor The Beatles schreef tot de beste nummers van The Beatles behoren. En dat ik daar pas na een jaartje of 30 achter ben gekomen, eigenlijk door de film Living in the material world uit 2011. Vooral het onmetelijk diepe Long, Long, Long behoort tot de beste popnummers ooit.
John Lennon erkende het talent van George en uit teruggevonden bandopnamen stelt die voor om George 4 nummers te geven op het nieuwe Beatles-album, dat nooit verscheen. Het is deels de Hybris (I Me Mine) van McCartney die de band de das om heeft gedaan.
Ik zag ooit filmbeelden van opnamen van een solo album, ik denk Rock ´n´ Roll van John Lennon, geproduceerd door Phil Spector. Een stoet aan hippies en andere koekwausen die allemaal van de grote Lennon willen profiteren. Je ziet Lennon compleet verloren tussen die figuren tot George Harrison verschijnt en ze samen de studio in gaan. Die twee zijn volledig gelijkwaardig, complementair en je ziet het geheim van het succes van The Beatles.

Verkeerde gebruik

Bij de eerste luistersessie van de nieuw TOOL plaat had ik de shuffle stand aan. Het ging eigenlijk al fout toen het album gewoon op Spotify verscheen en ik, vroeg wakker, oordopjes gebruikte.
Ergens vrees ik nu de nieuwe muziek van deze band, een echo van de oude, ontgroeid te zijn. Maar een gedegen oordeel kun je pas geven na vijf keer luisteren. Dat is een ijzeren wet.