Of je ijs lust. Een stang ruw halfweg. Het slikt wat roestig. Het ging ook zo enthousiast. 15 mm verwrongen geweld tot pap. Je tong wezenloos gemarineerd, stukjes tand verkleefd, aan gruzelementen, tot moes geroerd. Nee, geef mij maar een ijs op zo een avond als deze, dat is echt wel fijn.

Eindelijk, mijn machientje snort weer als vanouds. Wat was er nu dan toch aan de hand. Nu, zijn brein was een beetje oververhit. Ik dacht, zo een 55 graden daar moeten zijn celletjes toch wel lekker in gedijen, maar op onverwachte momenten dan kreeg die een epileptische aanval. Maar zoals dat zo prachtig kan met machines, je stopt er een nieuw onderdeeltje, een ventilator die het geestje tot rond de 32 graden koelt en hups, vlammen, gassen, gaan over die lege snelweg.

Het dagelijks opwaarderen van deze pagina lijkt niet langer gegarandeerd. Voor een groot deel wordt dit veroorzaakt doordat mijn gereedschap verzaakt. Een bewust hulpmiddel dat belooft dromen te weven laat het werkelijk gruwelijk afweten. Al ik er een paar regeltjes tekst inklop dan: pats!! knalt het hele zaakje eruit. Misschien dat een verdwaalde techneut een mogelijke oplossing heeft. Ik heb inmiddels alle hoeken van het www gehad. Een andere oorzaak voor een laag log level is dat enige projecten waar ruim een jaar de tijd voor stond nu in drie maanden erdoorheen gejast moeten worden, dit in verband met mijn op handen zijnde vaderschap.

Waarschuw even als het geheel hier een natte krant van weekheid dreigt te worden. Dank U.

klinkt nu: het requiem in d-mineur van Mozart. Dat is ook mijn stemming, d-mineur

Oorlog is niet fijn, zelfs onprettig. Het is daarom niet bijzonder geschikt als consumptiegoed. Het zijn echter zeer verfijnde technieken die momenteel worden toegepast om er appetijtelijke fictie van te maken, voor bij een hapje en een snapje. Spanning, een wedstrijdelement, spectaculaire speciale effecten, jargon, exotisme, esthetisme. Veel van deze middelen behoren tot het hollywoodintrumentarium. En prachtig om te zien hoe de kritische journalistiek het allemaal een plekje geeft. Keurig plakken ze het voorgekookte materiaal aan elkaar, lichten het toe, geven het vorm.

En toch ben ik niet helemaal tevreden. Ondanks onze geavanceerdheid vind ik dat we er nog maar weinig details te zien krijgen. Invulling van het detail, een belangrijk kenmerk van 21e eeuwse cinema wordt ons in dit spectakelstuk onthouden. Ik wil zien wat er ontploft, de stenen in slow-motion in de rondte zien vliegen, elk stofdeeltje in me opzuigen, hoe de bad-guys een voor een het loodje leggen met lichamen die dubbelklappen door de kracht van de inslag en als het even kan wil ik een kogel of een kruisraket kunnen volgen in 3d…hoe het nu in beeld wordt gebracht gaat natuurlijk snel vervelen.

Het was ook gewoon te mooi, Kevin ligt onder vuur en is neergehaald door geavanceerde censor-missiles

‘s-nachts kom ik het bed niet in en ‘s-ochtends er niet meer uit. Niemsz is in de war. Ik hoor mensen dingen zeggen over ruime broeken, langen benen en gipsy-look en denk: wat zit je nou te zwammen, man!

Als ik in de war ben dan ben ik blij dat het allemaal maar tijdelijk is. Probeer je eens voor te stellen dat je hier een eeuwigheid bent. Dan is de wereld toch te klein. Dan sterf je van verveling. “De driehonderdste keer op Mallorca valt toch een beetje tegen” of dat je voor de zestigste keer meemaakt dat de gypsy-look is teruggekomen of dat je eeuwig dakloos bent of eeuwig een iq hebt van 100.

Raoul en Luba verenen hun krachten: coverlog, met een zalig trieste start.