Barbara Caveng: finalmeals 2000, meal 808

Het pad van mijn leven wordt verlicht door het schijnsel van oranje straatlantaarns. Het belicht mijn oudste herinneringen. Er is een relatie met de oudste herinneringen van de mensheid: de oranje gloed van het grotvuur, een kleur die warmte en geborgenheid moet hebben betekend. Ooit wordt het gen ontdekt dat dit soort herinneringen opslaat en doorgeeft.
Maar momenteel kost het me moeite om die kleur met geborgenheid te verbinden, ik moet me ervoor diep in mezelf terugtrekken, op genniveau zo diep…

Je komt nergens zonder methode, jongen, nergens

Jaktdagen alt klaffet!!

Gisteren was ik verwikkeld in zo een heerlijke verhitte mannelijke discussie. Ik voorspelde dat waterstof de komende decennia een van de belangrijkste energiebronnen voor voertuigen zal worden. ik had de klok hierover wel ergens ooit horen luiden en thuis ben ik de klepel maar eens gaan zoeken, want die was te vinden op de website van tegenlicht.

Enkele feiten:
– Ijsland investeert al decennia lang in duurzame energie, daar is onlangs het eerste publieke waterstof-tankstation geopend. Shell en DaimlerChrysler zijn aandeelhouders. Er rijden nu drie bussen op waterstof, om de mensen te laten wennen aan het idee
– Bush en Prodi hebben dit jaar besloten miljarden te investeren in de ontwikkeling van waterstof als vervanger van olie.
– Er moet haast gemaakt worden met de ontwikkeling van deze techniek, want waarschijnlijk is de peak van olieproductie bereikt: de olieproductie neemt af en de olie die geproduceerd wordt is steeds meer dure moeilijk te winnen olie, terwijl de vraag naar olie toeneemt. In China bijvoorbeeld worden 5000 auto’s per dag verkocht.
– General Motors wil in 2010 de waterstofmotor massaal gaan produceren.

Mijn geliefde ging helemaal over de zeik van mijn nieuwe lay en dus blijft ie staan, tenminste voor een maand.

Voor mensen die de jaren des onderscheids hebben bereikt zijn de herinneringen aan de onschuldige jaren van de kindertijd en bron van verlangen en ontroering. Dit onschuldige konijn is nog altijd een van de prominenten en als ik zo een boekje weer eens door mijn vingers laat spelen word ik warm van nostalgie en schijnt het zoete lentelicht van mijn kindheid door mijn geest.

…en toch heeft ie er gestaan, tenminste een uurtje.

Even naar de winkel om paksoi en champignons te halen, we hebben het hier over een buurtsupertje, daar hebben we het over. We hebben het erover dat Niemsz de globalisering van het kleinschalige steunt. En ook het knullige, het amateuristische en het persoonlijke en ook het onvolkomene dat is het menselijke.

Mounted F-4 at RADC’s Newport Test Site


Wederom gaat het koor naar Terschelling. In Apeldoorn wordt opgetreden in de Goede Herderkerk, Grote Kerk, Pauluskerk en Pniëlkerk. Buiten Apeldoorn zijn er optredens in Epe en Vaassen. Nieuwe dirigent wordt in dit jaar Goos Hoogeveen.

Dat ik me voortdurend moet verdedigen genoten te hebben van The Matrix Revolutions. Het is een grote machine-versus-mens-gevoel-versus-verstand-goed-versus-slecht-zin-versus-zinloosheid-bioscoop-opera.

Gisteren zijn we naar eens speciale vertoning van Goodbye Lenin geweest. Daarna werd er nog wat gedebatteerd over de film en zijn verband met het huidige ostalgiebegrip, met niemand minder dan Thomas von der Dunk.

Bij nader beschouwing moet ik concluderen dat de film nog veel beter is dan ik al direct ervoer. Hij kent vele lagen die consequent zijn doorgevoerd en verschillende kanten belichten van de manier waarop het individu omgaat met de geschiedenis en de macht. Het is een film die zijn eigen geschiedenis vertelt. Het aardige is ook het idee dat veel veranderingen niet door sterkte tot stand komen maar uit zwakte. Veel achteraf-helden worden geboren uit momenten van zwakte, persoonlijk falen en daaruit voortvloeiend overcompensatie. In al hun heldhaftigheid slaan ze door en blijken nog verder achteraf vaak meer te hebben vernield dan goed gedaan.

Maar genoeg gezwetst: ga die film maar eens zien, het wordt tijd dat we onze blik meer naar het oosten richten dan alsmaar over die grote plas naar het westen, zoals Von der Dunk terecht opmerkte.

Midden in New Grange heb ik de totale duisternis mogen beleven. Het zijn die uitersten die je bij blijven en die illustratief blijven voor de hoogte en dieptepunten waartussen ieder mens beweegt. Zo een dieptepunt zou bijvoorbeeld kunnen zijn dat het erop lijkt dat ik ben uitgeschreven, er komt gewoon niets meer uit. Apathie tegenover de actualiteit, geschiedenis, de taal, filosofie, kunst. En ik weet dat die vervloekte lichtknop hier ergens moet zitten, dat prachtproduct.

Het is die alertheid, die maken de blik strak en spits. Een alert persoon is gespannen, louter verdienstelijke spieren. Je ziet er de jager in die hij eens was, voordat hij wat zaad in de grond stopte en bij de kachel ging zitten.

Ik blijf maar klikken, op het puntje van mijn stoel klik ik me vooruit in de tijd, terwijl ik echt ontzettend moet poepen…

Zoals het klokje thuis tikt…http://213.10.136.21

Zo gaat dat. Het internet woekert voort, groeit en groeit, als onkruid. Verse brandnetels tieren welig op het dode hout en ander tuinafval. De mestvaalt wordt groter. Soms bloeit er een bloempje op, dat heel even de aandacht trekt met zijn kleurenpracht. Korte tijd later is alles al weer verwelkt. Een tuinman, met een hark en een hele grote snoeischaar ontbreekt (ooooh, mijnheer Bosboom, wat zegt u dat toch weer moooooooi). [meer]

Vroeger behoorde het spotten van andere logs tot het takenpakket van iedere weblogger, het was een code. Sinds het blogvuur als een bosbrand om zich heen heeft gegrepen en de meeste goede logs zijn opgebrand, is deze code niet meer na te leven. Het is een westie van wachten geworden, wachten op de eerste scheuten die uit de verschroeide aarde een weg naar boven zoeken. Om alvast vooruit te lopen; zo een scheut zou het log van Harm kunnen zijn, met det klinkende ip-adres: 131.174.122.21

Vandaag zijn we naar de opnamen van Tussen Kunst en Kitsch geweest. Een hoog gehalte zuur bejaard voordringend hebberig tuig. Nelleke was erg aardig en de experts kleine vriendelijke mannetjes. Ik kreeg even een toekomstvisioen: overal van die grijze voordringende chagrijnige kopjes. En verwijten, continu verwijten: zul je niet opstaan voor een dame op leeftijd, jongen.

De wind hangt stil – dit is het afscheid de zwarte wolken zoel en somber – wijd over nachtelijke landen. Het loof beweegt niet – en ik weet niet wat gebeuren zal.


[meer]

playdamage

In de rubriek nummers-uit-de-oude-doos-van-bands-die-het-gewoon-niet-gehaald-hebben: Autumn Twilight van Cathedral. negentiger-jaren-Black-Sabbath met de dronken zeemanvocalen van Napalm Death fossiel Lee Dorrian. Inclusief troebele video, speciaal voor u gedeeplinked in een moeite door…

Mijn eerste drie minuten hardlopen waren een hel: pijn in mijn longen van teveel koude lucht, stijve benen, en jeuk van zweetklieren die in geen jaren dienst hadden gedaan, slijmerig vocht uit mijn longen gespogen dat zich in uithoeken leek te hebben schuil gehouden; ik ben weer eens te hard van start gegaan. Toch ben ik voornemens trouw te blijven aan mijn trainingsschema, zeker nu ik gelezen heb dat hardlopen als antidepressivum kan werken. Wordt een vrolijke boel hier en het einde van dit weblog.

Ik zag zaterdag een deel van de Carlo en Irene Show en ik voorspel een ernstige toename van het aantal zelfdodingen onder jongeren van gescheiden ouders, toename in gebruik van selectieve serotonineheropname-remmers en een toename van harddrugsverslaving in kleine tot middelgrote plattelandsgemeenten, in de komende vijf jaar. Te zijner tijd zal BDN hier zeker op terugkomen. (red.)

Over continuiteit geschreven, al vijfentwintig jaar timmeren ze aan de weg, het drietal van Kings X. Toen ik ooit de langspeler getiteld Gretchen goes to Nebraska kocht was ik verkocht. Een groovy mix van metal en Beatles. Ondanks hun doorzettingsvermogen en talent zijn ze nooit echt van de grond gekomen. Op groovemachine.com vind je wat multimedia om een indruk te krijgen van X’ verdiensten.

nondeju, mijn teenagel gescheurd, gloeiende