Even naar de winkel om paksoi en champignons te halen, we hebben het hier over een buurtsupertje, daar hebben we het over. We hebben het erover dat Niemsz de globalisering van het kleinschalige steunt. En ook het knullige, het amateuristische en het persoonlijke en ook het onvolkomene dat is het menselijke.
Mounted F-4 at RADC’s Newport Test Site
Wederom gaat het koor naar Terschelling. In Apeldoorn wordt opgetreden in de Goede Herderkerk, Grote Kerk, Pauluskerk en Pniëlkerk. Buiten Apeldoorn zijn er optredens in Epe en Vaassen. Nieuwe dirigent wordt in dit jaar Goos Hoogeveen.
Dat ik me voortdurend moet verdedigen genoten te hebben van The Matrix Revolutions. Het is een grote machine-versus-mens-gevoel-versus-verstand-goed-versus-slecht-zin-versus-zinloosheid-bioscoop-opera.
Michail Kalasjnikov
Gisteren zijn we naar eens speciale vertoning van Goodbye Lenin geweest. Daarna werd er nog wat gedebatteerd over de film en zijn verband met het huidige ostalgiebegrip, met niemand minder dan Thomas von der Dunk.
Bij nader beschouwing moet ik concluderen dat de film nog veel beter is dan ik al direct ervoer. Hij kent vele lagen die consequent zijn doorgevoerd en verschillende kanten belichten van de manier waarop het individu omgaat met de geschiedenis en de macht. Het is een film die zijn eigen geschiedenis vertelt. Het aardige is ook het idee dat veel veranderingen niet door sterkte tot stand komen maar uit zwakte. Veel achteraf-helden worden geboren uit momenten van zwakte, persoonlijk falen en daaruit voortvloeiend overcompensatie. In al hun heldhaftigheid slaan ze door en blijken nog verder achteraf vaak meer te hebben vernield dan goed gedaan.
Maar genoeg gezwetst: ga die film maar eens zien, het wordt tijd dat we onze blik meer naar het oosten richten dan alsmaar over die grote plas naar het westen, zoals Von der Dunk terecht opmerkte.
Midden in New Grange heb ik de totale duisternis mogen beleven. Het zijn die uitersten die je bij blijven en die illustratief blijven voor de hoogte en dieptepunten waartussen ieder mens beweegt. Zo een dieptepunt zou bijvoorbeeld kunnen zijn dat het erop lijkt dat ik ben uitgeschreven, er komt gewoon niets meer uit. Apathie tegenover de actualiteit, geschiedenis, de taal, filosofie, kunst. En ik weet dat die vervloekte lichtknop hier ergens moet zitten, dat prachtproduct.
“Hoelang ben jij nu al hier?” “Vandaag op de kop af 31 jaar, tenminste zo staat het geschreven want zelf weet ik hiet niet zo precies. En daarom mis ik vanavond de terugkeek.”
Het is die alertheid, die maken de blik strak en spits. Een alert persoon is gespannen, louter verdienstelijke spieren. Je ziet er de jager in die hij eens was, voordat hij wat zaad in de grond stopte en bij de kachel ging zitten.
Ik blijf maar klikken, op het puntje van mijn stoel klik ik me vooruit in de tijd, terwijl ik echt ontzettend moet poepen…
Zoals het klokje thuis tikt…http://213.10.136.21
Zo gaat dat. Het internet woekert voort, groeit en groeit, als onkruid. Verse brandnetels tieren welig op het dode hout en ander tuinafval. De mestvaalt wordt groter. Soms bloeit er een bloempje op, dat heel even de aandacht trekt met zijn kleurenpracht. Korte tijd later is alles al weer verwelkt. Een tuinman, met een hark en een hele grote snoeischaar ontbreekt (ooooh, mijnheer Bosboom, wat zegt u dat toch weer moooooooi). [meer]
ja ja, cloaca, ja ja
Vroeger behoorde het spotten van andere logs tot het takenpakket van iedere weblogger, het was een code. Sinds het blogvuur als een bosbrand om zich heen heeft gegrepen en de meeste goede logs zijn opgebrand, is deze code niet meer na te leven. Het is een westie van wachten geworden, wachten op de eerste scheuten die uit de verschroeide aarde een weg naar boven zoeken. Om alvast vooruit te lopen; zo een scheut zou het log van Harm kunnen zijn, met det klinkende ip-adres: 131.174.122.21
Vandaag zijn we naar de opnamen van Tussen Kunst en Kitsch geweest. Een hoog gehalte zuur bejaard voordringend hebberig tuig. Nelleke was erg aardig en de experts kleine vriendelijke mannetjes. Ik kreeg even een toekomstvisioen: overal van die grijze voordringende chagrijnige kopjes. En verwijten, continu verwijten: zul je niet opstaan voor een dame op leeftijd, jongen.
De wind hangt stil – dit is het afscheid de zwarte wolken zoel en somber – wijd over nachtelijke landen. Het loof beweegt niet – en ik weet niet wat gebeuren zal.
In de rubriek nummers-uit-de-oude-doos-van-bands-die-het-gewoon-niet-gehaald-hebben: Autumn Twilight van Cathedral. negentiger-jaren-Black-Sabbath met de dronken zeemanvocalen van Napalm Death fossiel Lee Dorrian. Inclusief troebele video, speciaal voor u gedeeplinked in een moeite door…
Mijn eerste drie minuten hardlopen waren een hel: pijn in mijn longen van teveel koude lucht, stijve benen, en jeuk van zweetklieren die in geen jaren dienst hadden gedaan, slijmerig vocht uit mijn longen gespogen dat zich in uithoeken leek te hebben schuil gehouden; ik ben weer eens te hard van start gegaan. Toch ben ik voornemens trouw te blijven aan mijn trainingsschema, zeker nu ik gelezen heb dat hardlopen als antidepressivum kan werken. Wordt een vrolijke boel hier en het einde van dit weblog.
Ik zag zaterdag een deel van de Carlo en Irene Show en ik voorspel een ernstige toename van het aantal zelfdodingen onder jongeren van gescheiden ouders, toename in gebruik van selectieve serotonineheropname-remmers en een toename van harddrugsverslaving in kleine tot middelgrote plattelandsgemeenten, in de komende vijf jaar. Te zijner tijd zal BDN hier zeker op terugkomen. (red.)
Over continuiteit geschreven, al vijfentwintig jaar timmeren ze aan de weg, het drietal van Kings X. Toen ik ooit de langspeler getiteld Gretchen goes to Nebraska kocht was ik verkocht. Een groovy mix van metal en Beatles. Ondanks hun doorzettingsvermogen en talent zijn ze nooit echt van de grond gekomen. Op groovemachine.com vind je wat multimedia om een indruk te krijgen van X’ verdiensten.
nondeju, mijn teenagel gescheurd, gloeiende
Vijfenzeventig seconden Marcel van Eeden
[ ctrl-c-v Hinke]
thank you for visiting
Gepost door uw eigen favoriete Joost van Velthuizen £
Omdat Niemsz dagelijks Diesel draagt meent ie aanspraak te kunnen maken op de diepere ideologieen van het merk, die zouden als gegoten mogen zitten, maar werkelijk, de naad ervan schuurt in mijn reet: Today we worked hard
Frederik van Eeden
De Noordewind.
De wind waait hoog en kent de menschen niet.
Hoog wil ik stijgen met den Noordewind,
boven ’t gerucht der stemmen — boven ’t licht
der volle straten. Weg! het warm gewoel,
de weeke druk van menschen om mij heen!
Ik wil ééns vrij zijn, ééns oneindig vrij,
dat er geen liefde en lachen om mij is,
geen zoete stem, geen blik van vrienden-oogen
geen weekheid en geen weemoed en geen lust.
‘k Wil eenzaam stijgen in den Noordewind,
die in den killen nacht gestadig waait
groot en onwetend.
Stijgend wil ik neerzien
met kouden blik en onbewogen mond
op wat voor eeuwig wegzinkt onder mij.
En als de passies, die ‘k heb liefgehad,
zich aan mijn kleedren hechten en ’t gelaat
met schreien heffen en mij angstig vragen,
hen niet alleen te laten in den nacht . . . .
dan zal ik zwijgend hun gekromde handen
losmaken van mijn kleed, — en als zij vallen
zal ik niet sidd’ren bij den doffen slag . . . .
maar zingend rijzen in den kouden nacht.
Lees momenteel Dirk van Weelden‘s looptijd, over een boek hardlopen en ik
moet zeggen dat het erg inspirerend is. Ik heb me vanmiddag een loopklofje
aangeschaft en ik ben toch wel serieus om na 14 jaar weer eens iets aan
sport te gaan doen. Er moet namenlijk iets gebeuren, er moet iets doorbroken
worden anders dreig ik te verdrinken in leegheid. Goed.
Eerst heb je de ondernemers, de mensen die het opbouwen en dan komen de regulieren, de ambtenaren, altijd, en die maken de zaak kapot. Dus geef nooit toe aan een ambtenaar, nooit, hij zal niet zegenvieren, al moet je hem de strot afbijten boven zijn witte boord, op leven en dood.
zit momenteel in een chorizo-periode. Chorizo in als voorafje, Chorizo bij het brood, Chorizo bij het bier, Chorizo bij de wijn, Chorizo tussendoor, Chorizo als toetje. Er is wel een grens aan de Chorizo-consumptie, af en toe is een zurig stukje met geweld op de terugweg.
Hij, blond en lelijk gespiert, met kringelende aderen dicht onder de huid, lachte vreemd . Hij leek hierbij zijn nekspieren ernstig geweld aan te doen. Met krachtige halen zoog hij zijn longen vol met lucht en liet zijn stembanden krijsen. De rust die me zojuist nog weldadig mijn gemoed streelde, was omgeslagen in angst en zeven kleuren stront. Nee, mijn middagje naar de speeltijd met mijn zoonje Bart kreeg een zonderlinge wending. Het was een verandering die zijn leven op de kop zette, een tegendeel van verbetering, een ommekeer waardoor boven onder werd en onder boven, een kentering, een peripetie en een persoonlijk drama.