niemsz

Een lekkere zondagochtend. Knus achter de cv en de pc. Buiten zit de dauw op de struiken. Ik heb nu twee dagen achter elkaar vrij. Kortom al zal kom wel.

In de nabije omgeving van mijn ouderlijk huis zijn ze begonnen met het afbreken van de papierfabriek, de Page. Het complex is altijd een markant gegeven in mijn jeugdherinneringen geweest. Al was het alleen al om de voortdurende aanwezige gesuis van de metershoge ventilatoren. Nu wordt het stil. De kolos gaat neer, maakt plaats voor woningbouw. Honderden gezinnen die papier verbruiken met hun geschijt en honderden pc-ventilatoren laten loeien.

Niemand gelooft hopelijk dat dit echt is: mslinux

De drie vaste lezers van mijn relaas op dit adres weten dat nogal een ouwe lul ben, op permanente voet van oorlog met overbodige vernieuwing. En overbodig zijn ze, meer dan drie van de zoveel Nederlandse televisienetten. Nu gaat dezelfde pot met geld naar teveel programma’s, zodat er nergens genoeg geld is om iets fatsoenlijks te maken. Mijn stelling is: terug naar drie netten en geef ieder programma de maximale middelen. Houd de goede programmamakers hier en zet de rest op de boot naar dat verloren continent aan de andere kant van de plas.

Gelukkig zijn er inmiddels zijn er al een flink aantal sterren gedumpt bij rtl’s inteelt-teevee-industrie. Ik koesterde de hoop dat het door mijn meest vervloekte programma eige hews en tewn het veld moest ruimen, maar tot mijn grote ontzetting verschenen gisteren Nico, Rob en Myrna zwelgend in hun eigen leukigheid op het scherm. Mijn aandacht brandde vast aan deze hel zoals je ook met een stroomkabel kunt versmelten. Vooral als Nico een leuke opmerking probeert te maken slaan bij mij de stoppen door. Het wordt tijd om stelling te nemen, om te kijken of het via de nieuwe media mogelijk is de oude te lijf te gaan. Gelukkig sta ik niet alleen,  samen staan we sterk: rtlramp

Zo ik heb eindelijk weer eens tijd om wat te schrijven. Het waren overvolle dagen, die me het gevoel gaven van volledig leven.

Gisteren heb ik met Kroete een wandeling door de binnenstad van Nijmegen gemaakt. De nieuwe Marikenstraat is echt fantastisch geworden. Het stikt er van de boeiende doorkijkjes, lichteffecten, materialen en vormdetails. Ik heb Nijmegen altijd al een speeltuin voor volwassenen gevonden en dat is de laatste jaren toegenomen. Toen we er gisteren zo rondslenterderden was het verschil met het verpauperde stadje dat ik 4 jaar geleden heb achtergelaten overduidelijk. Die nieuwe autocad-architectuur is een aanwinst voor de  vormgeving van onze leefomgeving. Je ziet de mensen die zich erin bevinden zichtbaar genieten.

Vandaag heeft Macrosof zijn nieuwste zeepbel gelanceerd: Windoowz Mielenijum, koowdneejm Windoowz ME. Schijnt fantastische verbeteringen te bevatten. Veeel stabieler, met allerlei handige fietsjurs. Sure, Bill.

Het wordt alweer vroeg donker. De dagen korten zeggen ze. Het licht wordt dan minder en minder lang. Niets wijst er nog op dat ook de temperatuur zal afnemen, vrij onverwacht. De mensen worden dan weer naar binnen gedreven. Warmtekernen, een concentratie van licht. De verspreiding van de zomer balt zich samen. Ik wordt warm, mijn gezicht gloeit. De kleuren van de herfst.

Ik heb nog wel wat strijkwas en liggen en oh ja, de afwas moet ook nog gedaan worden. Tijd voooorrr ai-robot

Vertwijfeling slaat toe bij Smoel (10 september). Ik moet zeggen dat ik niet geheel en al oneens kan zijn met zijn kritisch commentaar op de huidige weblog ontwikkelingen. Het is wel allemaal erg veel van hetzelfde en het zijn vooral de wat oudere rotten continu�teit bieden en interessant blijven.

Ik ben zelf nog maar zeer kort bekend met het fenomeen webloggen en het was never de bedoeling om een weblog avant la lettre te beginnen. Er zijn luiden die daar veel beter in zijn en veel meer tijd voor hebben dan ik. Het is eigenlijk te wijten aan een terminologische fout in mijn navigatiebalk dat ik dit schrijfsel weblog ben gaan noemen. In die paar maanden dat ik nu bezig ben dreigt er een soort weblogverslaving en krijg ik de neiging dit logboek steeds meer op een echte weblog te laten lijken. Het betoog van smoel heeft me weer op het juiste pad gebracht. Dit wordt weer gewoon een internetdagboek met hyperlinks. Het belangrijkste doel van deze site blijft het leggen van contact met geestgenoten, mensen die in staat zijn mij te stimuleren meer uit mezelf te halen. Dat is voor mij een ideale toepassing van het internet en eigenlijk ook de rede dat ik me er ooit mee ben begonnen.

Het overgrote deel van het internet is platte inhoudsloze slecht vormgegeven sjit. Door andere weblogs na te apen, wat er teveel doen, draag je alleen maar bij aan het sjit-overschot. Er is nu zelfs al een ultraschijt weblog. Niemand vind zijn eigen stront stinken, soms moet je er met je smoel in.

Het sleutelwoord in de e-mallemolen is: content

Nondegodver de teering mijn BX heeft er de brui aan gegeven. Waarschijnlijk een kapotte accu. Vorige week ben ik een keer vergeten de lampen uit te doen. Leeg. Dat doet zo een batterij geen goed. Alle lampjes zijn in het dashboard gesprongen. Even met een zaklamp kijken hoe hard we gaan. Nu heb ik al mijn halve dashboard gesloopt om de lampjes te vervangen , die ik niet heb. En natuurlijk is er weer wat afgebroken. En natuurlijk is het zondag. En natuurlijk zijn er dan geen winkels open. En nu ben ik Satan, de hulk en Hitler in het kwadraat. Wel eens een BX zien fikken of beter smelten want het is maar een kunststof poppenkraam. Maar goed dat mijn zwager me maandag uit de brand komt helpen. De engel.

Via LTP, het flashfilmfestival, er zijn luiden die er echt iets van bakken.

Gisteravond was het weer eens tijd voor soldaat van Oranje. Een film die ik regelmatig herzie. De muziek van Rogier van Otterloo, die ik nu al de hele ochtend naneurie, en dat wil je echt niet horen, is er geen onbelangrijk ingrediënt van . De schaduwzijde van de film is natuurlijk de bal-cultuur van het Leidens Studentenbestaan. Ze mogen Paul Verhoeven en Erik Hazelhoff Roelfsema op hun blote knieën danken dat ze er nog zo een heroische wending aan hebben kunnen geven. Puur vakmanschap. 

Laatst reed er zo een geluidswagen door de straat, met een aankondiging van een optreden van Basjie en Adrian. Die knakkers hebben echt slecht voor hun pensioen gezorgd. Op de radio hoorde ik dat er extra beveiligingsmensen op de been waren bij zo een voorstelling vanwege een verhoogde pedofielenconcentratie. De angstmachine draait op volle toeren. Geen ouder stuurt hun kid nog naar die opgeschilderde dakloze en tweedehandse-nep-acrobaat-op-zijn-retour. Toch vind ik het erg sneu voor die twee. Wat er ook gebeurd altijd blijven lachen.

De consumentenbond werkt me al een tijdje op de zenuwen. Ze schijnen steeds harder te gaan schreeuwen om hun eigen bestaan te rechtvaardigen zonder ook maar een gram resultaat. Als ik aan de consumentenbond denk zie ik ook meteen die kop van een Felix Meurders voor me, met van die sensatiebeluste priemoogjes. Het gaat al lang niet meer om het belang van de consument, de consumentenbond is een bedrijf geworden waar de schoorsteen moet blijven roken. Daarom mag het nooit goed gaan met consumerend Nederland. Nu schijnen ze toch de toorn van een groep hackers op zich hebben afgeroepen. Gnuif

In mijn dagboek vond ik het volgende stuk prozaïsche verdichtsel.

Een prachtige zin zat er in mijn hoofd, zojuist nog. Hij bleef maar half aan de eiwitten kleven. Voor geen eeuwigheid beschreven. Slechts afgeleide stukjes, brokstukken van eens een geheel. Een zwakke langzame kracht verplaatst ze. Ze maken een figuur, een fraktal? een exploderende chalenger? De willekeur kent dezelfde vorm: de geen-vorm. Mijn gedachten dreven naar deze hoek, een weidse hoek met nauwelijks obstakels. Een mooie weidse hoek. De grenzen zijn zacht. Abstractie in de kunst; waar bleef de abstractie de taalkunst? Beckett, Joyce, Lucebert, Schierbeek. Die konden er wat van. Het is bij een paar gebleven. Het theekransje, de oude vorm, houdt stand.

Computers, de verbeelde abstracte ruimte. Verbeelde abstractie is nog niet het abstract voelen, het wezen. Vormen zijn immer abstract. The grid is in your mind. De procedure van het vervormen. Het vervormen van de rasters. Verschuivende denotaties, meebewegende connotaties. Een nieuwe visie, een nieuwe kijk, nieuwe beschouwingen. Doch de vormen blijven. Zij staan al eeuwen en eeuwen. Een eeuwig kabinet.

Een werkelijke deformatie berekend in kleinste eenheden verzacht de pijn van de stilstand van alles.

Experimenteren met de abstracte vermogens van de taal. Een soort van  Mondriaan. Zoveel later.

via Punckey: webdesignbureautjes

Aaaarrgh. Dit is niet waar. Mijn doemdenken krijgt weer voeding: Billyboy slokt Linux op. Ze zijn er toch achter dat hun eigen zaakje in de kern niet deugt. De kernel van Linux deugt alleen de toepassingen voor de gemaksgebruiker ontbreken nog. Ik heb zelf een hele tijd linux op mijn machine gedraaid maar op een gegeven moment was ik het moe om steeds maar weer van alles uit te moeten zoeken voordat ik aan de slag kon gaan. Op het moment dat mijn harde schijf te klein werd om twee besturingsystemen herbergen heb ik op een zeer duister dag in mijn leven de pinguïn de toegang tot mijn digitale woning ontzegd. In een verre toekomst hoop deze oude bak als webserver te laten draaien. Een prachtig voorbeeld van hergebruik van pensioengerechtigd materiaal is de reïncarnatie van Ladder in eendvogel.

Als je echt geen ruk te doen hebt kun je altijd nog het spelletje wat is waar doen.

Vanmiddag ben ik met mijn vriendin H2 voor het eerst naar de autocross gegaan hier net buiten het dorp. Ronkende motoren, kapot gereden blik. Vlak voor onze neus sloeg er een stockcar over de kop. De broer van H2 deed ook mee met wat vrienden. Nadat die hun drie auto’s in de soep hadden gereden zijn we zelf weer naar huis gecrost, waar nog een lay-out opdrachtje op me lag te wachten, waar ik momenteel tegenaan zit te hikken.

De klus is geklaard. Tijd voor een beetje content: the autodidact project

snotter snotter, heppie een zadoek foomuh. Misschien dat er nog wat te leren valt van het verleden. Via watnou weblog kwam ik het volgende op het spoor J. Het is allemaal een kwestie van aan de stroom gaan hangen. 

Als ik zo eens dit logboek overlees moet ik concluderen dat het vrij bloedeloos dreigt te worden. Deels wordt dat veroorzaakt door de oppervlakkige leegheid van mijn bestaan op dit moment, maar ook doordat ik weet dat het door enkele verdwaalde zielen gelezen wordt. Hierin zit natuurlijk ook de thrill. Het mag natuurlijk nooit zo worden dat eventueel publiek je creativiteit verstikt. Het wordt denk ik dan ook belangrijk om mijn doelstellingen te herdefiniëren.

In een grijs verleden heb ik nog wat klassieke archeologie gestudeerd, of beter een poging gedaan tot. Gortdroge stof gegeven door een ongelooflijke fascistoïde fluim, Jake. De ramp had het zelfs tot professor gebracht. Deze grijze bladzijde werd weer opgeslagen door een site die ik via reutellog vond over de Forma Urbis Romae. In dit vakgebied lijkt het een sport om jezelf belangrijk te maken met iets waarvan niemand kan controleren of het juist is wat je beweert. Toch aardig als je zo een ton per jaar kunt verdienen.

He is back and he is mean

Ik dreig nu toch serieus verkouden te worden. Wat ik me dan altijd weer afvraag is: hoe kan het zo zijn dat op een planeet, waar er duizenden knappe koppen dagelijks al eeuwen bezig zijn met geneeskunde,  een eenvoudige verkoudheid niet tot het verleden behoord.  Wat stelt die kunde dan eigenlijk voor? Het is uiterst knap dat ze je kniegewricht achterstevoren aan je reet kunnen bevestigen, maar die kleine beestjes lijken ze nauwelijks baas te kunnen. Het schijnt zelfs dat ze steeds sterker worden, steeds complexer. Dat kleine gespuis dat zit niet stil, terwijl wij ons leegconsumeren ontwikkeld het ongeziefer zich tot grote hoogten.

Een citaat, zojuist opgevangen van mijn eega, over Louis van Gaal: die man ziet er nou altijd uit of die gedronken heeft .

Ik ben net terug van een nachtje film kijken. Aangezien we geen videorecorder hebben, haal ik eenmaal in de zoveel tijd wat achterstand in bij vrienden. Dat wil nog wel eens ten koste gaan van wat nachtrust. Vannacht stonden de volgende films op het programma:

12 monkeys, van Terry Gilliam, met o.a. Bruce Willis en Brad Pitt. Sterk scenario, spanning afgewisseld met absurde details. Tevens is er veel maatschappijkritiek te bespeuren, vooral de consumptiemaatschappij moet het weer eens ontgelden. Hierin is zeker een lijn te trekken met the fight club, waarin Brad Pitt en vergelijkbare anarchistische sleutelrol speelt.

Ronin, Iets met aktie en Robert de Niro. Wel aardig vond ik de ouderwetse achtervolgingsscenes, die nagenoeg uit de cinema verdwenen zijn. In de jaren zeventig was een film zonder vette achtervolgingsscene bij voorbaad onvoltooid.Voor liefhebber van old-school actie en in de prak gereden Europese auto’s is dit een aanrader. Erg goed vond ik de scene met een oude DAF die over de kop slaat.

Festen, een heuse dogma95 film, van Thomas Winterberg. Echt absoluut top, een meesterwerk. Een film die laat zien dat je zonder veel technische middelen weergaloze cinema kunt maken. Een genadeslag voor al die miljoenenverslindende middelmatige kapot geproduceerde Holliewoed-bagger. De film is een genadeloos geporteerd familiedrama tijdens het 60-jarige verjaardagsfeest van vader. Het drama begint op het moment dat de oudste zoon Christian (de namen zijn al perfect gekozen) het woord neemt tijdens het banket en verklaart verkracht te zijn door zijn verwekker. Zijn tweelingzus heeft naar aanleiding hiervan zelfmoord gepleegd. Akelig treffend en zeker niet zonder humor is de schone schijn in beeld gebracht. Voor degene die het niet nog niet gezien hebben zal ik niet meer verklappen.

Na deze film zijn we wat gaan slapen om weer wakker te worden met goodfellas, de bekende maffiaklassieker, lekker loos geweld, met een prachtrol van Joe Pesci

edereen die veel met pc�s werkt kent het gevoel van machteloosheid, dat omslaat in agressie. Pure agressie, pure adrenaline in je aderen die er bijna door je porien uit komt. Net als jij je verslag wilt printen, hup, dat prachtige blauwe dosschermpje.

Ik moet eerlijk toegeven dat windowz 98 een vooruitgang is, zeker nu ik alle extra features verwijderd heb. Ook heb ik de zaak zo vaak versjitterd dat ik nu bijna weet wat ik wel en wat ik absoluut niet moet doen.

Een erg zwakke schakel vormt echter nog steeds mijn Epson printer. Sodeju wat een schijtbak. De klep heb ik er van pure frustratie afgeramd. Het ding heeft namelijk de neiging zelf dingetjes te checken en daaruit conclusies te trekken. Soms zijn dat hele foute conclusies. Ook kost dat denkvermogen een vermogen aan tijd bij het opstarten. Ik heb geen idee wat ie allemaal aan te doen is: bruuuuppp, zwiew zwiew tsj tsj tsj hrechheh jim jim jim jim hegegegegegegegegeg. Kedzjeh zwiew hewehweh. Die foute conclusies kunnen heel vervelend zijn, zeker ook omdat ie nogal halsstarrig is. Je krijgt hem niet snel van zijn stuk. Als jij iets uitprint en ziet dat de rode inkt op is, maar zijne heiligheid denkt dat er nog een druppeltje in zit, mag jij er van hem geen nieuwe patroon inzetten. Nee, echt niet. Net als jij denkt dat je de oude patroon eruit kunt halen, zwiew, zit je er met je klauwen tussen. En het is allemaal ook maar plastic, dat is allemaal zo stuk. Oeps breekt het klepje af. Die eerste printers die waren wel anders, die moesten ze met een takel op de plaats zetten.

Altijd weer een spannend moment: het openen van een KPN-envelop. In deze uithoek des lands zijn de keuzemogelijkheden beperkt. Isdn geldt hier nog als een noviteit. Van kabel en adsl heeft hier nog niemand gehoord en dat zal nog wel even zo blijven. Al het digitale geweld wordt hier door een klein friemel kabeltje geperst. Een kabeltje dat nog dunner wordt gemaakt door de Koninklijke Post zelf. Hoe dunner het kabeltje hoe groter het aantal telefoontikken. Ik durf te stellen dat de KPN de bandbreedte bewust zo laag mogelijk houdt. Adsl is niets meer dan een Isdn verbinding waar de beperkingen uit gehaald zijn. Gedwongen door de hete adem van de concurrentie blijkt het nu ineens mogelijk vele Mb’s meer door zo een piskabeltje te persen. Toen ik dit aan een vertegenwoordiger van Kaapeeen voorlegde kon hij het niet ontkennen. Wanneer komt de verlossing van dat communicatiebastion dat ons belemmert in onze vooruitgang.

De keerzijde van de medaille van de Bx-piloot.

Van die enkele Nederlanders die nog niet in de WAO, VUT, WW, AOW, Bijstand of afgebrand in de ziektewet zitten blijkt 86% plezier in het werk te hebben. Ole.

Vandaag ben ik de trotse bezitter geworden van puik autootje, een Citroen BX. Het enige dat van het machientje gevraagd wordt is om me de winter door te helpen. Hij heeft nogal wat op de teller maar de prijs was dienovereenkomstig: f500,-. Hoewel we hem met veel boenen en poetsen een sterstatus hebben bezorgd hoeven we niet bang te zijn voor een deukje of een krasje. Als het masjien ons een beetje welgezind is, is het een ideale bolide om eens flink in Frankrijk huis te houden. Over meer herkenbare Franse avonturen vond ik via de weblog van Holy Tonie een fantastische column

Mon ami, Rene alias Dr. Kroete het rokelieezer has altered his arti-site. Een belangrijk nieuw element is het uitgebreide message exchange department.

Of dat ik al niet genoeg te doen heb ben ik op deze site een nieuw logboek begonnen, eentje waarin ik mijn leeservaringen probeer bij te houden. Registreren lijkt een nieuw doel. Elke activiteit vastgelegd, het www als groot collectief geheugen. Je ziet nu al een opeenstapeling van informatie op servers die nauwelijks opgeschoond lijken te worden. Wanneer zal de eerste digitale archeoloog zijn werkzaamheden beginnen? Ik ben erg benieuwd of de eerste server nog op te sporen is, het eerste html document, de eerste hyperlink, de eerste deeplink? Is er iemand die mij op het spoor kan zetten?

Op het ogenblik heb ik The ideal crash van Deus op hoog volume. Wat een ongelofelijk goede plaat, niet kapot te draaien. Als exportproduct beter dan het bier, een van de beste bands van de jaren 90 en ik hoop ook van het begin van de 21^e eeuw. Jammer dat Craig Ward de band heeft verlaten, het lijkt me ook niet eenvoudig om een band met zoveel dominatie creativo’s bij elkaar te houden. In die gevallen dat het wel lukt krijg je wel de beste kunst, of de grootste bagger. Mais bon.

dri van der Heijden, een van Nederlands grootste schrijvers krijgt popsterallures. In een artikel in de Gelderlander geeft hij te kennen voortaan als de schrijver A.F.Th. verder te gaan. Alles wijst op een midlife crisis in een vorm die ook Voorheen-Prince-the-symbol eens velde. Dat zo een middelmatige klungelaar als ikzelf zich achter een pseudoniem moet verschuilen is zeer wel te begrijpen, zeker als je mijn echte naam zou kennen, maar een schrijvende god als Adri heeft dat niet nodig. Hij is zijn werk en daarin is ergens zijn naam te vinden.