Ik heb het eerste deel gelezen van de teruggevonden tijd van Proust, maar is niet helemaal mijn ding geworden. Het heeft vooral te maken met de hoofdpersoon: het is niet mijn type. Het is wat we hier in de rauwe provincie een mietje zouden noemen, helemaal in zwijm voor een struik roze meidoorns, een papa’s kindje dat andermans handelen verklikt aan zijn ouders. Door de vele herhalingen en eindeloos lange zinnen kom je wel in een abstracte roes, wat je ook bij Joyce en Beckett hebt, maar het milieu en de hoofdpersonen hebben niet mijn sympathie. Van de onbeholpen omgang met gevoelens van verliefdheid krijg ik echt kromme tenen. Het is ook een subtiel kritiek op de saloncultuur, de rangen en standen en onderling gekrakeel, maar ik zou ze het liefste allemaal van hun pluche schoppen. Nee, het socialisme heeft toch ook goeds gebracht.