Gisteravond op weg naar de kroeg, een lichflits, een knal en de broek vol stront: nog geen honderd meter verop sloeg de bliksem in.
Hans is over een paar uurtjes 5 jaar dood. Al zappend kwam ik op een Duits programma over klassieke muziek: Schonberg. Deze interesse dat is Hans. Hans is muziek, chaos, relativisme, originaliteit, gekte, oorspronkelijkheid, wezenlijkheid, menselijkheid, liefde.
Al schrijvende mis ik die jongen echt. Eigenlijk is er voor dat wat hij vulde niets in de plaats gekomen, hooguit wat burgerlijke ambitie, niets dus. De dorre bloem van de passie die je met niemand kunt delen. Momenteel speelt Bartok in de ruimte en Hans is er weer. Zijn typische lachje. Zijn mooie zachte stem ‘Ja ach’, ‘Daag meneer’. Zijn onrust, zijn worsteling met zijn beperkte lichamelijkheid, zijn driftenbuien daarover. Het gapende gat van het nihilisme, een geloof voor intellectuele macho’s. De wereld waarderen beoordelen vanuit de pure criteria van het zijn. Troost zoeken bij elkaar, in kunst, muziek, literatuur, natuur, gekte. Met jouw sterven is een prachtmens verloren gegaan, Hans waar ben je??