De tijd gaat erg hard. Ik zit muurvast tussen wat komt en wat is geweest. Ook kan ik niet zowel hier als daar zijn, tenminste niet tegelijkertijd. Tsja het mens-zijn kent zo zijn beperkingen.

En toen schiep de mens zelf, na eeuwen geploeter, het internet. Eeuwen had ie het gedaan met mooie plaatjes en praatjes over een hemels Jeruzalem. Een hemel, een Utopia was er aan het einde van de lange tunnel. We wilden niet wachten en hadden buiten een paar ongelukkigen op de eo-jongerendag er toch niet echt vertrouwen in. De kerkvaders werden Bill Gates, Jeff Bezos, Nina Brink en Maurice de hond. En wij, wij bidden, mediteren elke dag voor onze machine. Op blote knieën voor het huisaltaar.

Het is allemaal nog niet zo ver, het wordt allemaal beter, houd ik mezelf huilend voor als dat prachtproduct van Billyboy me weer eens nekt. Met een opgevoerde grasmaaier op de elektronische snelweg. Bezos kwam erachter dat op het internet alles kan, maar in de echte wereld alleen de pegels tellen, van bits en bytes raakt de maag nog steeds niet vol. Onze Nina had dit al snel door, alleen ons Maurieske houdt stand. Het blijft nog steeds een kwestie van geloof, hoop en liefde.