klinkt nu: het requiem in d-mineur van Mozart. Dat is ook mijn stemming, d-mineur
Oorlog is niet fijn, zelfs onprettig. Het is daarom niet bijzonder geschikt als consumptiegoed. Het zijn echter zeer verfijnde technieken die momenteel worden toegepast om er appetijtelijke fictie van te maken, voor bij een hapje en een snapje. Spanning, een wedstrijdelement, spectaculaire speciale effecten, jargon, exotisme, esthetisme. Veel van deze middelen behoren tot het hollywoodintrumentarium. En prachtig om te zien hoe de kritische journalistiek het allemaal een plekje geeft. Keurig plakken ze het voorgekookte materiaal aan elkaar, lichten het toe, geven het vorm.
En toch ben ik niet helemaal tevreden. Ondanks onze geavanceerdheid vind ik dat we er nog maar weinig details te zien krijgen. Invulling van het detail, een belangrijk kenmerk van 21e eeuwse cinema wordt ons in dit spectakelstuk onthouden. Ik wil zien wat er ontploft, de stenen in slow-motion in de rondte zien vliegen, elk stofdeeltje in me opzuigen, hoe de bad-guys een voor een het loodje leggen met lichamen die dubbelklappen door de kracht van de inslag en als het even kan wil ik een kogel of een kruisraket kunnen volgen in 3d…hoe het nu in beeld wordt gebracht gaat natuurlijk snel vervelen.
Het was ook gewoon te mooi, Kevin ligt onder vuur en is neergehaald door geavanceerde censor-missiles