‘Een drama in mensen’ wilde hij maken. Zijn schrijvers waren personages in één groot verhaal. Maar ook al ‘kennen’ de heteroniemen elkaar – Campos schreef bij de dood van Cairo een intens verdrietige necrologie -, veel drama ontwikkelde er zich niet tussen hen. De tobberige klerk die zijn denken niet kon stopzetten, had zichzelf uitgesmeerd over tientallen anderen. Maar de angst voor de dood, het gordijn waarachter zich de ‘echte wereld’, maar misschien ook wel Niets zou openbaren, werd er niet minder op. ‘O waarheid, vergeet mij!’, dichtte hij. Op zijn 47ste stierf hij. Hij had zich doodgedronken. [meer]