Op dit moment draai ik death, human af. Goed stukje dood metaal, een genre dat inmiddels met zijn grondlegger teloor is gegaan. Lekker hard, met veel bas. Sean Reinert timmert er lekker sophisticated op los. Met lijn 83 op en neer naar Nijmegen, Human op tape in de walkman, loeihard. Een groot abstract depressief lichaam, een negatief geladen wolk. Het had te maken met schoonheid, de esthetiek van de schaduwzijde. Een esthetiek die gebaseerd is op een afkeer van het alledaagse.