Maand: februari 2001

Waar is de tijd naartoe? Ik zoek en speur, maar waar ik hem vermoed wordt het steeds vager. Messcherp snijden heldere digitale cijfers de tijd in plakjes. Het licht verbrandt als een laser het hart van mijn ogen. Ik ben blind. Ik kijk voorbij iedere horizon. Maar soms, heel soms, op onmeetbaar willekeurige momenten, knijp ik mijn ogen toe en dan ligt ze daar heel rustig.

Het NICAM, wie?, voorheen Filmkeuring, oh die, heeft het gevonden. Ze hebben een hele rits labels ontwikkeld, om ons te informeren over allerlei door God en zijn engelenschaar verboden dingetjes in films, televisieprogramma’s en cputerspelletjes. Ja het zijn barre tijden. Zo te zien heeft Melkert weer een heel vat subsidie losgetrokken. Ik heb wel medelijden met de kinderen van bezorgde ouders, die zitten straks voor de 32324e keer achter hun grijs gedraaide Bambifilm. Kijkwijzer (die labeltjes doen het volgens mij wel erg leuk op je site, spaar ze allemaal.)

Hier denderd de carnavalsoptocht voorbij. Grote koppen van papiermasjee kijken door mijn raam. Mijn huis staat open, aan alle kanten dringt het gedruis naar binnen. Ik verschuil me achter een deurpost, maar de drank maakt de mensen opdringerig. Hun uitbundige massa weet me te vinden, verstikt en verslindt, allen tegen het individu: het is weer carnaval

In de Vs hoef je echt niet het knapste jongetje van de klas te zijn om president te kunnen worden. Ik denk dat er de komende jaren nog aardig wat te lachen valt om de capriolen van Dzjordzj Dobbajoe. WOIII nemen we dan maar op de koop toe. @win stuurde me deze pagina met de meest mooie uitspraken: The Complete Bushisms

jaren geleden waaide de film mee in de nouvelle-violence-storm (in een glas water): Killing Zoe. Toen ik de film voor het eerst zag kreeg ik met mijn kunstbroeders de fantasie om iets soortgelijks te maken: We kwamen al snel op een gijzelingsdrama in een talkshow met Sonja Barend en zo. Helaas is het bij fantasie gebleven. De maker van Killing Zoe, waarvan al veel te lang niets meer is verschenen, Roger Avery, heeft echter een fantastische site. Dat echt laat zien hoe het internet een verlengstuk kan zijn van je creatieve persoonlijkheid.

Vandaag allerlei complimenten van luiden waar ik zelf ook veel respect voor heb. Bedankt voor de extra stimulans. Jullie weten wie jullie zijn. Nu zoetjes aan over op de orde van de dag.

Eindelijk heb ik mijn zaakje een beetje op de rit. Eindelijk is het zover en eigenlijk zou ik een een feeststemming moeten zijn. Want het is er: het virtuele niemandsland: niemsz.com Het is wel een provisorisch feestje want de laatste dagen waren zeer lang, mijn vel loopt bijna van mijn gezicht, absoluut geen tijd voor internetspielerij. Maar het begin is er: Niemsz komt!!!!

Ben net terug van de moevies: Crouching Tiger, een arti-chinees-vecht-sprookje. Absoluut geweldige speciale effecten in de vechtscenes, die ook alles te maken hebben dans. De fotografie is werkelijk subliem evenals de transformatie van de chinese beeldtaal in hypermoderne cinema. Wat mij betreft een aanrader. En kom later niet aanzeiken met dat het allemaal wat langzaam ging: let vooral ook op wat er gebeurt in de rustige stukken.

Als oude Slayer-rot, gaat mijn hart even sneller kloppen als weer blijkt dat ze nog niet hebben opgegeven. Raining blood en South of heaven staan in Niemsz top 40 gebrand. Persoonlijk ben ik van mening dat ze er sinds het vertrek van Dave Lombardo niet veel meer van bakken, hij was zo een beetje de helft van de band. Maar goed, er komt een nieuw stukje herrie en de opnamen hiervan kun je via een webcam volgen (via Tripleee)

enkele citaten:

Stelletje kut leiers bij Casema, godverdomme kut zooi. alles is daar werkelijk kut, ping is kut, snelheid is kut, betrouwbaarheid is kut, service is kut. die kut baas van casema zouden ze moeten villen

of

Die farizeers sturen een rekening van bijna fl. 500 naar mij toe

of

want vanavond was die k*treklame van mxstream weer op televisie en ik had er bijna een baksteen doorheen gegooid….

De stortbak van www.providerenquete.nl

Vandaag heb ik de site weer een beetje omgekloot. Een groot deel van de frivoliteit is verdwenen, moge hij rotten op mijn harde schijf. Het groen op zwart doet me denken aan de eerste cputer waar ik ooit een basic-programaatje op inklopte. Mijn eigen kritiek ten spijt ben ik toch overgestapt op een klein arial lettertype, niets menselijks is mij vreemd.

De bereikbaarheid van dit geschreven kleinnood is de laatste tijd niet gegarandeerd. Volgens mij hebben ze bij wish er een pallet 386’s neergezet. Voor mijn problemen is er nergens een luisterend oor te vinden. Emails worden automatisch verwerkt. Wish een duistere bunker van WOII-beton ergens in de polder, vol met computers, waar in 1997 nog voor het laatst een mens is waargenomen.
Eigenlijk mag je ook niet klagen, no pay no rights. Het zal ze daar ook wel niet meer voor de wind gaan. Het wordt zoetjes aan echt tijd voor een meer professionele aanpak. Toe bie kontinjoed.

Een nieuwe Mulisch heeft het levenslicht gezien, maar Max Pam geeft noch niet thuis.

Zo een beetje elke dag tuf ik met mijn autootje langs een vesting van Centerparcs, je weet wel zo een aftreksel van het Paradijs. Toevalligerwijs draait er dan ook reclame van op de radio. Zoiets als: Henk is machinebankwerker (hoor je zo een stampende CNC-freesmasjien), maar nu even niet, nu zit ie met duizend anderen op een vierkante kilometer omgeploegd bos te recreeeren. Altijd slingert er dan net zo een afgeladen stationwagon voor me de weg op, afkomstig van dat multiplex in de bosjes. En altijd moet ik op de rem. Die mensen hebben vakantie, hebben obstipatie van eten dat is bereid door uitzendkrachten, hebben last van hun rug als gevolg van een doorgezakt matras waar gisteren nog een Duitser van 150 kilo op heeft gelegen, hebben water in hun benen van honderd rondjes in het subtropisch zwemparadijs, zijn moe van hun kinderen die ze normaal maar een uurtje per dag zien. Die kinderen zitten lekker te etteren op de achterbank. Pa en ma bewonderen het landschap waar net een gierton doorheen trekt, kennen de weg niet, nemen de afslag wat te laat. Volgens mij komt de ene helft van die vakantielijders uit Duitsland en de andere helft uit de Randstad, waar ze niet meer weten dat er meer dan drie versnellingen in een auto zitten. Die mensen zijn het niet gewend dat er niemand voor hun rijdt. Als ze zien dat hun kilometerteller uitslaat stampen ze op de rem. Zoiets als Jaap heeft zijn rijbewijs, maar nu even niet. En daar zit ik dan achter met mijn sjaggarijnige kop. Wordt vervolgd.