Maand: juni 2000

We hebben de pot verloren, wat een nachtmerrie. We hebben verloren van een verschrikkelijk elftal, dat niet wilde voetballen, maar wilde winnen. Onze lieve heer deed ook nog een duit in het zakje. Waarom zou hij het vrome Italië laten verliezen van het atheïstische Nederland.

Vandaag is het zover: we gaan krijgen de sleutel van ons nieuwe huis. Vanmiddag zitten we bij de notaris, er zijn dagen dat we er niet komen. H en ik zijn allebei erg gespannen. Er moet nog veel gebeuren, maar kunnen allebei niet overzien wat allemaal en wanneer. Zondag gaat het boeltje over. De machine blijf natuurlijk het langst uit de dozen.

We hebben de verantwoording erbij moeten roepen

Er moet ingepakt worden; er staat een verhuizing aan te komen. Het aardige is dat je allerlei dingen tegenkomt waarvan je het bestaan niet meer wist. Een herinneringencarrousel. Gelukkig heb ik ook veel weg kunnen gooien. Het huis als metafoor voor de geest. Het maken van keuzes en het distantiëren van mogelijkheden en ermee verbonden ervaringen veroorzaakt pijnlijke leegtes. Kleine pijnpuntjes.

Hieronder komen de laatste webcambeelden van deze werkkamer

Weer eens een keertje de kleuren veranderd van deze pagina. Altijd onstuimig, nooit rust, zelden goed. Ik bekeek net wat lokale webpagina’s en moest concluderen dat de vormgeving nog maar een laag niveau heeft om over de content nog maar niet te schrijven. Het is ook een hele toer om de webdesignmaterie onder de knie te krijgen, als je een beetje zover bent is je techniek alweer verouderd. Ik zal dan ook de laatste zijn te zeggen dat mijn geklungel zaligmakend is. Ontwikkelingen gaan snel, de mogelijkheden zijn oneindig en tijd is schaars. Het grootste probleem met internetvormgeving is dat het, net als de architectuur, in handen is van techneuten. Van een uitgesproken esthetische visie is vaak nauwelijks sprake. Op den duur zal het allemaal wel goed komen, altijd. Tot die tijd is iedere pionier een profeet.

Vorige stukje schreef ik enkele minuten geleden. Het magische getal 22 zit weer in de datum. Ik herinner me nu met wie ik de magie va het getal deelde en ontdek tegelijkertijd dat ik Henri’s verjaardag ben vergeten, die hij gevierd zou hebben als hij nog lichamelijk onder ons zou zijn, 17 juni. Het getal is de kapstok van de herinnering. Eigenlijk zou het voetbal er ook een moeten zijn en ook deze broeierige zomeravond. Ik herinner me nog het WK van 1996, toen Oranje heldhaftig verloor van hetzelfde Frankrijk. Het was een warme middag met een Kroete in een kroeg in N waarvan ik de naam vergeten ben. Het illustere trio was in ieder geval compleet. Met viltjes, boekjes, pen en een hoop dada. Ik geloof tenminste dat het in 1996 was. Ik vraag me af of de naslag van deze middag nog ergens is. In mijn notitieboekjes is in ieder geval niets te vinden.

Het voetballen zit er weer op; onze jongens hebben het potje gemaakt en gewonnen van de favoriet. Door knoephard te werken, zoals je dat mag verwachten van mensen die zo goed betaald worden. Eigenlijk heb ik helemaal geen behoefte aan schrijven over voetbal, maar ik kan er ook niet omheen. Ik heb mijn tekstkleur toch maar aangepast en de plaatselijke voetbalvedette uitgenodigd voor commentaar. Op het laatst heeft hij afgebeld wegens een aanbod van lokale radiozender. Waar blijf je dan?

Een kleine rectificatie van bovenstaande is wel op zijn plaats. De Video waarnaar de hyperlink verwijst is niet van Tool, maar van A perfect circle, waarvan de line-up voor het grootste deel bezet wordt door leden van Tool. Het aardige is, dat de video geregisseerd is door David Fincher, die ook ze7en en The Fight Club regisseerde. Het toeval wil dat ik net, na veel aanraden The Fight Club heb gekeken, waarvan ik nog steeds zwaar van onder de indruk ben. Veel beter dan Se7en, ingenieuzer. Een geniaal nihilistisch antikapitalistisch commentaar op de post-moderne consumptiemaatschappij. Ik schreef net over toeval, maar het is denk ik geen toeval dat Fincher de videoclip heeft gemaakt, zijn thematiek en die van de muzikanten van Tool kent een nauwe verwantschap en die weer met die van mezelf. Het is altijd prettig te weten niet de enige te zijn met een bepaalde zienswijze en ideeën hoe die vorm te geven.

Een heerlijke dag vandaag. Heerlijk weer en eindelijk de rust om een beetje aan te modderen in joggingbroek . Voor het eerst in lange tijd weer eens het programma Buitenhof gekeken, wat vaak wel goed is voor je politieke beeldvorming. Wat daar nog van over is. Een van de gasten was Docters van Leeuwen, die zich nu bezig houdt met toezicht houden op de effectenmarkt. Echt een genot om die man te observeren en je te verbeelden wat er zich in die markante kop afspeelt. Bon.

Gisteravond met H. naar de moevie geweest, Final Destination, niet geheel en al onaardig attractief horrorspektakel. Goede effecten, aardig verhaal, hier en daar wat onwaarschijnlijk, maar dat is geoorloofd in het genre; voor de echte realtime horror kijken we wel naar CNN of Eigen huis en Tuin, een programma dat ik overigens verboden heb in mijn nabijheid toonbaar te maken. Soepleut, neplol, ordinaire designamateurs, hobbyterrorisme.

Continu worden er technieken gebruikt om verwachting te wekken, items worden half afgemaakt met de belofte dat er verderop meer te zien zal zijn, en wat je dan krijgt is halfafgemaakte shit, op smaak gemaakt met een sausje van sfeerbelichting en skyradio muzak. Het mag ook allemaal niks kosten. In plaats van een vakman geven ze die veredelde workmate-amateur de vrije hand. Nico zal wel voor een ontwerpje zorgen. Moet ie op reis voor inspiratie, het is of je een aap voor de Victory Boogy Woogy zet.

En dan nog dat knauwende godvergeten lelijke dialect dat je te verstouwen krijgt. Als je een zachte g hebt kun je geen stewardess worden bij Martinair, maar met je randstedelijke smoelwerk kun je zo op de televisie.

1.00u

Dit is de dag dat ik met dit logboek op internet begin. Ik houd al jaren met vlagen een dagboek bij. Ik heb een tijdje getwijfeld om dit op het WWW te zetten, maar ik heb toch besloten een compleet nieuwe logboek te maken. Zodat ik meer kan regisseren, rekening kan houden met publicatie.

Het heeft te maken met angst, angst dat derden een deel van je heimelijkste gedachten kunnen lezen en zo een ander beeld van je krijgen dan die van de rol die je normaal met hen speelt. Het spelen met deze angsten is een spannende bezigheid. Deze spanning wordt verhoogd door de gedachte het geheel op het internet te zetten zodat het voor iedereen op deze aardkloot toegankelijke wordt. Mega-exhibitionisme, een narcistisch hoogtepunt. Het is een manier om jezelf te verspreiden, te verstuiven, digitale verstuiving van je persoonlijkheid. De grenzen van de stoffelijke lichaam en geest worden vaporeus, je ziel verspreidt zich over talloze computers, wordt deel van andere virtuele werelden. Deze ziel is bewerkelijk, dupliceerbaar, eenvoudig te conserveren. De machines waar deze zielen in huizen zijn vervangbaar in tegenstelling tot de organische behuizing, het menselijk lichaam in ons geval. De organische ziel leeft voort in ander lichamen en de sporen van zijn daden. Verspreiding in een machine is zo een daad van vereeuwiging.

Ik ga zo slapen, morgen ga ik verder bouwen. Vandaag heb ik het raamwerk van mijn homepage voltooid. De flashnavigator vind ik erg aardig geworden, lekker speels. Gaandeweg werd het duidelijk dat een homepage over jezelf moet gaan, je persoonlijke thuispagina, een etalage van je persoonlijkheid met communicatie als doel.

12.19u

Vanmorgen veel te vroeg opgestaan. H. maakte me wakker, om nog even een kop koffie te drinkenvoordat ze naar Pinkpop gaat. Ik ben niet zo een festivalmens. Puberende neohippies die zich aanstellen door een gebrek aan identiteit en je het genieten van muziek onmogelijk maken. Die paar bands die de moeite waard zijn wegen niet op tegen de kilo’s eenheidsworst die je er door je strot gedrukt krijgt. Voorspelbare loopjes, voorspelbare akkoorden, voorspelbare timing..