Zondag was het de laatste aflevering van Kaizer’s Schoonheid en de Troost. In een email schreef ik het volgende erover:
Ik weet niet of je gisteren nog Wim Kaizer hebt gezien. Er zaten toch wel wat aardige stukjes in. Vooral de vijf minuten van Karel Appel waren geweldig. Soms was het toch wel intellectueel drama van de bovenste plank, intellectuele soap, soap voor mandarijnen. Aan de andere kant kwam het niet altijd echt op gang. Het thema was te groots en de gasten te uiteenlopend en respectabel. Het zwijgen van Coetzee vond ik nog het meest sprekend.
Ik vond in een nog eerdere email het volgende stuk:
Geachte heer Kayzer,
Bij deze wil ik U danken voor het sereen gevoel dat me overkwam door uw programma. De aflevering met Scruton bood me echt troost. Na jaren van opgescheept te zitten met een dode god werd deze weer levend gemaakt. De God van de kerk heeft hiermee overigens niets van doen. Scruton laat zien dat er leven is na de dood van God. Traditie geeft waarde aan de zaken waarmee we als mens voortdurens worden geconfronteerd. Na jaren van individualistische strubbelingen vormt de traditie misschien een thuis.
Waar komt de drang vandaan iets kapot te maken dat eeuwen overeind is gebleven en in een eeuw aan zijn eind gebracht. Wat een leegte is er over gebleven. Zoveel kennis en zo weinig inzicht. Om me heen zie ik de hoop op troost uit de vooruitgang. Ontwikkelingen op allerlei gebied, techniek, internet, genetica, raken in een stroomversnelling doch troost lijkt ze nauwelijks te bieden.
Kunst is in onze tijd een uiting van troosteloosheid geworden. We blijven hangen in het dwepen met de leegte. Je zou twijfelen aan de wil van de mensen om getroost te worden. Voor intellectuelen in een bepaald stadium lijkt het belijden van de leegte een doel op zich. We geven ons ver aan de schoonheden die de traditie heeft voortgebracht, zoals Bach, dit jaar weer allom bejubelt, doch durven de gedachte niet toe te laten dat deze kunst voortkwam uit een traditie, uit een sterk doorleeft verleden.
Gelukkig is het allemaal niet zo eenduidig. Fragmenten uit het verleden blijven overeind en bepaalde universalia worden door verschillende kunstenaars opgepikt om straks weer eens een keer culmineren in een renaissance.
Vandaag hebben we stad en land afgereden om nieuwe inboedel te vergaren. Daarbij kwamen we ook terecht bij de ikea. Het was precies wat ik ervan verwachtte: een voorafspiegeling van de hel. Natuurlijk hebben we er wat gekocht, er blijf altijd wel een voornaam aan je vingers kleven. Billy, Roberto, Zacharias, Adolf, Hulk.