[0]
Onze teevee (1998-2002) is na een tweede reparatie na een halve week weer bezweken. Is dus niet gerepareerd, dat dat dus een lulverhaal is, dat ik die grijns van zijn voorhoofd afschijt, dat koekbakker Sony nog-unter-dan-untermachines bakt en dat niemsz nomdenomde zal bewijzen dat Niemsz zonder TV kan,
[2]
[0]
P.C. Hooftprijs voor weerbarstige dichter
ik zie hem nog onder mijn raam langslopen, woest in een lange regenjas, hij op weg naar de P.C. Hooftprijs en ik…ja, waar ben ik eigenlijk naar op weg?
[0]
[0]
Iedereen die snel ongerust is kan ik hem stellig afraden, de nieuwe meesterlijke documentaire Bowling for Columbine van Michael Moore. Deze film legt onder andere genadeloos de vinger op America�s zere plek, een wond die genadeloos wordt opengehouden door de wapenindustrie, of zelfs commercie in het algemeen. De wond wordt opengehouden met angst. Angstige mensen consumeren veel, vooral veel wapens en munitie. De VS is een tijdbom met een president die als een rund met vuurwerk stunt.
Toen ik vanavond terugreed bedacht ik: geweld speelt alleen een rol als het een issue is. Op het moment dat je mensen op andere gedachten brengt is het er niet. Op het moment dat je de televisie aanzet en er is geweld, dan is het en issue en geweld boeit altijd en zeker als er gesuggereerd wordt dat het geweld bij jou om de hoek gebeurt en zelfs jou kan overkomen. Hier ligt een grote verantwoordelijkheid voor de journalistiek. Een journalist die moet scoren grijpt naar middelen om mensen direct aan te spreken en het zaaien van angst is daarbij een paardenmiddel. Ook goedbedoelde programma’s als opsporing verzocht weten het zaad van de angst te verspreiden: tegenwoordig zit in iedere citroen BX een verkrachter, mag je na 20.00 uur niemand meer binnenlaten en kunnen mannen met een getinte huidskleur en een baseballpet geen rol stophoest meer kopen bij het tankstation
Er wordt vaak gewezen op het gevaar van geweld in films, games etc., maar dit geweld is ongevaarlijk zolang we weten dat het maar een film is, zolang het maar een game is, een onderscheidt dat nagenoeg ieder gezond mens in staat is te maken. Het gevaar ontstaat op het moment dat gesuggereerd wordt dat dit deze fictie je ieder moment van de dag kan bespringen op iedere hoek van de straat.
Deze denkwijze voortzettend voorspel ik dat meer blauw op straat wel bijna moet leiden tot meer geweld. Het maakt namelijk van geweld een issue. Met zoveel blauw op straat moet het wel bijna gevaarlijk zijn om je op straat te begeven, waarom zou die politie er anders zijn? Prompt vergeet je te genieten van je wandeling en kijk je schielijk achterom.
[0]
Vandaag naar het we-moeten-ook-zo-nodig-een Bonefantenmuseum. Het lijkt heel wat, maar het is werkelijk niks in een postmodern toverblik van Aldo Rossi. Een bij elkaar gebeunde matige afwerking. De we-willen-het-zo-graag-goed-doen vloeistof loopt van de trappen zo de maas in. En omdat het flink vroor was het goedje vandaag spekglad geworden en lag te kijk op de kade. En was de koffie nog maar goed geweest. In de meeste musea, ook de dode, is de koffie uitstekend en afkomstig van doorgaans hetzelfde merk apparaat en bonen. De koffie, geserveerd in een dikwandig kopje, heeft een ietsjes verhoogde viscositeit, gedeeltelijk bepaald door een laagje okerromig schuim. De koffie heeft een bittere nasmaak die tot in je neus doordringt en minstens en minuut blijft nasmaken. Als je met zo een smaak langs al die verheven shit loopt heeft je museumbezoek een zin, je geniet van kunst. Zo een koffie is het Bonnefantenmuseum niet rijk en dan is het al bijna onmogelijk om het Niemsz naar de zin te maken. De collectie is matig, tentoonstellingen zielloos, slechts enkele keren vergat ik mijn koffieteleurstelling en ��n keer was er een glimlach op mijn gezicht: de 184 minuten durende 8 mm film op video van Roman Signer.
[3]
overpeins je jaar met Raoul‘s reminisce
[0]
Vanmorgen bij vrije geluiden een prachtige documentaire over Frank Zappa: The present-day composer refuses to die van Frank Scheffer. Deze docu biedt een prachtige ingang, een ingang heb ik altijd gemist bij de enorme berg Zappa-materiaal. De officiele site is ook erg de moeite
[0]
freedom will be defended
[ctrl-c-v nu.nl]
[0]
[0]
Het woord freedom valt tegenwoordig even vaak als het woord volk in een bepaalde periode .Ik moet vaak wel een beetje lachen om ons westers vrijheididee, het kan keurig worden bijgezet in het kastje met woorden als god, leven-na-de-dood, gelijkheid en goed. Het kastje met deze woorden bestaat alleen in de taal: in het banale dagelijkse zul je hem vergeefs zoeken en dat houdt ons zo al eeuwen lekker in beweging. Alleen al het feit dat ik een lichaam heb maakt me niet vrij. Een hoofdtaak is ervoor te zorgen dat het heel blijft: voldoende en gezond eten, genoeg slapen, ongelukken vermijden, kleden, huisvesten, vermaken, een dagtaak. Dan is er nog de geestelijke vrijheid die niet bestaat. De geestelijk vrijheid botst op tegen de grenzen van het lichamelijk zelfbehoud, de dimensionale beperken nog niet eens bezien, dat de geest op een bepaald tijdstip maar op een bepaalde plaats kan zijn en dus niet op een oneindig aantal tijdstippen op een oneindig aantal andere plaatsen (tot de komst van de kwantummechanische Messias in ieder geval niet). Zomin als geest vrij is in zijn denken is het nog minder vrij in het zichzelf uiten. Ik ben vrij dit stukje te schrijven, maar dat kan alleen hier en nu, binnen een domein dat ik zelf betaal op een nauwelijks bezochte plaats waar ikzelf lichamelijk niet aanwezig ben. Als ik bovenstaande ideeen zou verkondigen met mijn broek op mijn knieen en mijn geslacht in mijn hand op een tafeltje van de plaatselijk Mcdonalds, zou ik ongetwijfeld worden opgepakt en opgeborgen. Niet dat ik de behoefte heb, maar de vrijheid heb ik ook niet. Het is de dictatuur van de sociale formatie, die is er altijd en overal.
[0]
Bij de aanvang van de winter bevangt me het verlangen naar eenvoudig langzaam leven. De maat van het leven wordt bepaald door wat ik zie. Een stoel, een tafel, een mok zwarte koffie. Daarbuiten is niets. Ik verbeeld me hoe het moet zijn geweest toen de wereld nog reikte tot de horizon en daarbuiten slechts mondeling bestond of in het geheugen. Helaas is het onmogelijk deze verbeelding levend te houden, zelfs hier op het land. De ruimte wordt gevuld met globale beweging. In mijn buik zit een machientje en dat machientje is onderdeel van een netwerk. Het machientje koppelt me aan andere machines, aan de televisie, aan de radio, aan de PC waarop ik dit tekstje klop, aan het internet, aan mijn auto, mijn accuboor, mijn handcirkelzaag. Het machientje genereert onrust. En zo nu en dan, meestal op dit soort grauwe dagen, als ik thuis rondslof in mijn trainingsbroek, droom ik ervan al die rotzooi op een hoop te vegen, het machientje uit mijn buik te rukken en terwijl ik leegbloed het leven nog even in zijn volle eenvoud te ervaren.
[2]
[0]
Steeds zie ik dan De Hoop Scheffer langs Colin Powel staan als Woefdram langs Jufrouw Ooievaar.
[1]
Kom, het is tijd om te gaan. Maar hoe lang kan ik die laatste seconde nog uitrekken, desnoods verdelen in ontelbare tijdssnippers, mijn hartslag verlagen, zo laag. Laat ik maar eens gaan.
[0]
The Church of the Pungent Stench
[0]
Ik ken een oud musje met vriendelijke ogen, eigenaardige man, die geobsedeerd is door de ramen van Chagall. Hij weet er alles van, een eigen theorie, de betekenis teruggebracht naar een wezenlijke betekenis. Bronnenboek. De theorie heeft hij met een oude schrijfmachine op schrift gesteld en af en toe loopt hij met dat ene exemplaar onder zijn arm door het dorp te preken. Hij weet het dagelijkse te dromen.
[2]
[0]
Ben van Gent:
�Snel aanpassen is mijn talent�
Goed in:
samenwerking, zorgvernieuwing, leiden professionals
Opvallend kenmerk: gedreven en betrokken
�Ben is een goed klankbord�
�Ben neemt met minder geen genoegen�
Dat doet hij met een aanstekelijk enthousiasme en gevoel voor humor zodat veel mensen zich bij hem op hun gemak voelen.’
[0]
Stefke maakt fantastische muziek, nu heeft ie zijn oude ruwe opnames in vinyl laten persen en even ben ik weer terug in de tijd dat deze nummers ontstonden en opgenomen werden, voor een groot deel in een hokje van twee bij twee met hoge entropie en oude rommel.
[4]
Zojuist the discovery of heaven gekeken, de ontdekking van de hemel kun je het ding nauwelijks noemen. Voor mij werd het niet meer dan een collage van verbeelde scenes. De film is te groot voor Jeroen Krabbe, zoals ook het boek te groot was voor Harry Mulisch. Om niet alleen maar te zeiken: de acteurs speelden alleraardigst, de muziek is subliem, de effecten alleraardigst als ook het boek tot en met de dood van Max geniaal te noemen is. Maar het is groot, zo groot.
[0]