Er is niets meer te zeggen, maar we moeten toch praten. Alles is al geschreven, maar we moeten toch schrijven. Zonder taal geen betekenis.
Een oude gewoonte in stand gehouden, op een laag pitje
Er is niets meer te zeggen, maar we moeten toch praten. Alles is al geschreven, maar we moeten toch schrijven. Zonder taal geen betekenis.
Waarbij aangetekend dat taal natuurlijk niet direct betekenis impliceert. Om over woordeloze gedachten maar te zwijgen.
dank voor uw taal
@mIKe: misschien niet direct, maar taal die bestaat – gezegd of geschreven – leeft wel, impliceert geen betekenis, maar genereert wel. En: woordeloze gedachten zijn ook taal.
Taal geeft altijd betekenis. Taal is het omschrijven van de wereld naar ons (on) bewustzijn. De machine tussen onze oren werkt alleen met taal. Taal is niet alleen geschreven letters, maar zijn ook gesproken woorden, tekeningen, tonen; iedere manifestatie van ons lichaam waarmee wij betekenen. Of de betekenis die wij geven door middel van taal waarde heeft is een gegeven van een andere orde.
Stel dat ik pijn heb. Dan kan ik dat tegen mezelf zeggen. Maar ook zonder dat ik dat doe heb ik pijn. De taal maakt het wellicht meer expliciet, maar de betekenis was er al. Tenzij men taal breder definieert, zoals U beiden lijkt te doen, is betekenis daar niet tot beperkt.
Verschijnselen, zoals pijn, bestaan natuurlijk ook zonder taal (hoewel ?!…een andere discussie). Door het verschijnsel te categoriseren en te benoemen, maak te het bewerkelijk en overdrachtelijk. Je transponeert het naar een ander werkelijkheidniveau. Zonder taal (of een ander symboolsysteem) hangt een verschijnsel maar een beetje in de lucht; het bestaat alleen maar. Ik denk dat zijn betekenis alleen in de taal bestaat, d.m.v. taal categoriseer je. Zoiets.
Ik ben inderdaad van mening dat verschijnselen zonder taal ook bestaan. Zelfs met betekenis.
Pijn is een gek voorbeeld, overigens. Ik sprak met iemand over haar buikpijn, die ze aan me probeerde uit te leggen. Naar dat andere werkelijkheidsniveau heeft getransponeert, dus. Ik zei dat ik het begreep, maar ik zal nooit weten of ik het begrijp, want ik voel haar pijn niet. Dat is het eeuwige communicatieprobleem, maar brengt misschien ook aan het licht. Door dit voorbeeld ben ik geneigd te zeggen dat de pijn misschien wel meer bestaat zonder uit te spreken, omdat dat de enige juiste manier om exact die pijn te beschrijven. Stil houden.
Maar mIKe, ja, ik hou ervan taal breder te defini?ren.