Maand: juli 2002

Trots wordt het werk getoond aan het belastingbetalend plebs. En werkelijk ik vind em prachtig

Ik kan me bijna niet voorstellen dat dit wil last

Ah die Luft ist wieder rein, Weiter keine Pause…

Al zoekend naar de tekst van Die Jacobsleiter, een van Sch�nberg’s onvoltooide opera’s, een tekst die die ik overigens niet heb mogen vinden op het meer dan alomvattende www, stuitte ik op de volgende voor de hand liggende: schonberg-bronnen-schatkist.

Folie in de kop van een zonnesteek.

35 graden is het hier en ik hak me door enkele decennia heen om het uiteinde van een elektriciteitskabel in het tuinhuisje achter in de tuin te krijgen. Ik worstel me door een hele laag schrot. Dat je kapot gaat aan burgerlijke ambitie. Dat je denkt: dood aan de burger.

Gisteravond op weg naar de kroeg, een lichflits, een knal en de broek vol stront: nog geen honderd meter verop sloeg de bliksem in.

Hans is over een paar uurtjes 5 jaar dood. Al zappend kwam ik op een Duits programma over klassieke muziek: Schonberg. Deze interesse dat is Hans. Hans is muziek, chaos, relativisme, originaliteit, gekte, oorspronkelijkheid, wezenlijkheid, menselijkheid, liefde.

Al schrijvende mis ik die jongen echt. Eigenlijk is er voor dat wat hij vulde niets in de plaats gekomen, hooguit wat burgerlijke ambitie, niets dus. De dorre bloem van de passie die je met niemand kunt delen. Momenteel speelt Bartok in de ruimte en Hans is er weer. Zijn typische lachje. Zijn mooie zachte stem ‘Ja ach’, ‘Daag meneer’. Zijn onrust, zijn worsteling met zijn beperkte lichamelijkheid, zijn driftenbuien daarover. Het gapende gat van het nihilisme, een geloof voor intellectuele macho’s. De wereld waarderen beoordelen vanuit de pure criteria van het zijn. Troost zoeken bij elkaar, in kunst, muziek, literatuur, natuur, gekte. Met jouw sterven is een prachtmens verloren gegaan, Hans waar ben je??

Buizerd jaagt op trimmers

Van een onzer verslaggevers

Markelo – Trimmers op de Kattenberg in Markelo lopen het risico te worden aangevallen door een buizerd, die zich als een stealth-bommenwerper op hen stort. ,,Je hoort hem niet aankomen. Hij volgt je van boomtop naar boomtop. Ook laat hij zich soms als een baksteen naar beneden vallen”, vertelt Jan Wessels, die al meermalen is aangevallen. Zijn oogleden werden door de poten van de buizerd opengehaald.

themodernword.com

Een medium dat heet vluchtig te zijn dien je ook overeenkomstig te gebruiken. Geen doorwrochten teksten, geen doorwerkte beelden, geen diepe gedachten. In cyberspace is alleen plaats voor toekomst. Heel anders dan het geduld van een geboekdrukte tekst of een voorstelling onder een laag vernis. In dit bilateraal universum is een zwakte net zo veel een kracht. Halve zinnen, goed of slecht Nederlands, prille gedachten, geleende beelden, willekeurige verwijzingen draai ik als bonte greymatter in de pot van mijn domein. Schoon en zonder stank.

Een schakelknop op je bast monteren.

Niemsz forceert frames, maar let weer eens niet op de kleine lettertjes. Dan is er toch al gauw weer een amateuristisch uurtje met veel gevloek verstreken.

Niet alleen voor het VWO gepuist maar ook voor de saloncultureel dilletant: bronnenbundels

Nog steeds schrik ik me de tering van het lento- allegro (16.24) van schnittke’s Concerto Grosso No 4/Symphony no 5. Mahler maar dan anders

update: Writers Block Magazine

Lang was het leven niet zo onzeker. Toen stond ik voor de gapende afgrond van het grote niets. Een leegte volgeploeterd met nog minder. Maar er is energie en er blijven vragen, meer dan wenselijk en genoeg om door te gaan.