Maand: juli 2000

Als ware bibliofiel is er zondag misschien wel iets aardigs te ondernemen

Als ik mijn beuzelarijen op deze pagina zo een beetje overlees moet ik concluderen dat er een haat-liefde verhouding tegenover van de nieuwe media uit naar voren komt. Vooral ergernissen zijn een bron van inspiratie en zo ook mijn ergernis voor het formidabele mobiele telefoniebedrijf dutchtone.

Mijn vriendin heeft ooit zo een apparaatje gekocht voor het gemak, maar vooral ook voor haar persoonlijke veiligheid. Als ik de berichten mag geloven gebeuren er de meest vreselijke zaken met jonge vrouwen op verlaten landwegen. Ik heb American Psycho ook gelezen. Met zo een creep achter je aan kan het verrot handig zijn als je je prins kunt bereiken, zodat die met een Suzuki Alto en koevoet kan uitrukken

Landelijke dekking werd er beloofd door de verkopers van onze vertrouwde elektrozaak, net zo goed als die van de andere firma’s, het maakt niet zoveel meer uit hoor. Dutsjtoon biedt landelijke dekking staat ook overal gedrukt, Leslie Nielsen staat persoonlijk garant. Als je zo een rampenkomiek in je reclames gebruikt moet er toch een lampje van argwaan gaan branden.

Als je zo een apparaatje hebt wil je hem ook gebruiken. H. probeert netwerk. H. probeert te bellen op Pinkpop: geen netwerk. H. probeert te bellen op de goddelijke zevenheuvelenweg: geen netwerk. En nu zijn we verhuist naar Siebengewald (waar???!!!)

Geen netwerk. Met landelijke dekking mag ik toch ook in dit landelijke gebied dekking verwachten. Het enige dat gedekt wordt zijn de mensen. Ik weet niet hoe dat komisch zootje van Dutsjtoon er zelf tegenaan kijkt, maar het is toch niet louter speelgoed dat ze verkopen. Op een verlaten landweg is de benzine op: geen netwerk. Je ligt met een hartinfarct in de berm: geen netwerk, Een bejaard omaatje wordt afgetuigd en van haar lege tasje beroofd: geen netwerk, Freek is ontsnapt uit een streng bewaakte tbs-inrichting bij jou in de buurt: geen netwerk.

Dutchtoonloos, Notone.

Vandaag stuitte ik op Jouke Kleerebezem’s Moerstaal site. Een uiting van een vergevorderde zoektocht naar de relatie vorm-inhoud-taal en de specifieke mogelijkheden van het www. Het werd weer eens tijd om mijn grijze massa te vermoeien, de laatste tijd kende het alleen nog maar baldadige activiteit.

De tijd gaat erg hard. Ik zit muurvast tussen wat komt en wat is geweest. Ook kan ik niet zowel hier als daar zijn, tenminste niet tegelijkertijd. Tsja het mens-zijn kent zo zijn beperkingen.

En toen schiep de mens zelf, na eeuwen geploeter, het internet. Eeuwen had ie het gedaan met mooie plaatjes en praatjes over een hemels Jeruzalem. Een hemel, een Utopia was er aan het einde van de lange tunnel. We wilden niet wachten en hadden buiten een paar ongelukkigen op de eo-jongerendag er toch niet echt vertrouwen in. De kerkvaders werden Bill Gates, Jeff Bezos, Nina Brink en Maurice de hond. En wij, wij bidden, mediteren elke dag voor onze machine. Op blote knieën voor het huisaltaar.

Het is allemaal nog niet zo ver, het wordt allemaal beter, houd ik mezelf huilend voor als dat prachtproduct van Billyboy me weer eens nekt. Met een opgevoerde grasmaaier op de elektronische snelweg. Bezos kwam erachter dat op het internet alles kan, maar in de echte wereld alleen de pegels tellen, van bits en bytes raakt de maag nog steeds niet vol. Onze Nina had dit al snel door, alleen ons Maurieske houdt stand. Het blijft nog steeds een kwestie van geloof, hoop en liefde.

Het idee heeft weer post gevat om een fotosjop vermuteerde sterren galerie te starten. Ik zal er eerst een aantal maken. Als voorproefje heb ik een Nokkoow de Teringtoekan gemaakt. Gebrek aan voldoende mondhygine in de volksbuurten waar deze niekootant opgroeide heeft ernstige vergroeiingen aan de boventanden veroorzaakt.Deze soort is zwakbegaafd enwordt in de media regelmatig misbruikt om eveneens simpele zielen te verleiden hun linkerhanden te laten wapperen. Hij schept er een pervers genoegen in net niet precies te laten zien hoe iets in zijn werk gaat zodat iedere workmate-amateur flink op zijn gezicht gaat en met het ene na het andere misbaksel zijn leefomgeving verpest. Steun de aktie: Haal Niekoow als de tering van de buis en stuur een copy van dit magnifieke portret voorzien van persoonlijk commentaar naar eigenhuisentuin@rtl4.nl

Verslag van een slachtoffer: http://www.zeelandnet.nl/vandaag/column/archief/31-10-97.htm

Een greep uit ander nico-sites

http://www.nico.nl

http://home.wxs.nl/~nicohoog/spoor.htm

http://www.eretz.prima.de/

http://www.lapentti.freeserve.co.uk/

http://www.lapentti.freeserve.co.uk/

Het wemelt inmiddels op het web van de flash-pagina’s. De ontwikkelingen op dat gebied zijn voor een amateur als ik nauwelijk bij te houden. Een paar aardige sites zijn: http://swifftools.com/stools/

http://www.flashmagazine.com/

http://www.turtleshell.com/guide/

Heel mijn leven zou ik kunnen verdoen met deze materie. Ik schreef al vaker over de zich voltrekkende transformatie van de mensheid in een cyborgheid. In feite is het begonnen de mogelijkheid van de mens om hulpmiddelen, werktuigen te maken. Op het moment dat het hulpmiddelen een niet weg te denken onderdeel vormt van het menselijk wezen is de cyborg een feit. Inmiddels zijn er massa’s mensen vergroeid met hun auto, televisietoestel, cputer, of cnc-freesmachine. Met elk knopje dat we indrukken neemt de macht van de machine toe. Het begin van het omslagpunt, het punt dat de mens slaaf werd van de machine in plaats van omgekeerd, vinden we in de negentiende eeuw, toen wetenschappers het menselijk lichaam zelf gingen zien als een machine. Alle lichamelijke functies werden omgeschreven naar machinetaal met onder andere het doel het zo productief mogelijk te maken. De moderne geneeskunde , een bijproduct van deze benaderingswijze, moest het lichaam weer zo snel mogelijk op de been krijgen om het weer onderdeel te laten zijn van het productieproces. Termen als geluk en zingeving vind je nauwelijks terug in de machinetaal.

Het valt me zwaar, maar ik moet bekennen dat het een zaak is van het traditionele christendom, dat er nog bepaalde bezielde vrije dagen zijn, waaronder ook de zondagsrust, die ons ervan behoeden 24 uur geketend te zijn aan het productieproces. Het frappante is dat je ziet dat mensen zich dan in hun vrije tijd wederom vastketenen aan machines. Zoals de hond van Pavlov kunnen ze zich niet losmaken van hun slavernij.

Ik kan mezelf ook niet ontrekken aan dit proces. Dan kruip ik zondagsmorgen achter deze machine, terwijl de dauw aan de blaadjes kleeft, over deze gevangenis die aarde heet en ik weet niet meer waarom.

Ik heb nog helemaal niet van hem gelezen en wat ik van hem weet zit vaag op de achtergrond in mijn geheugen. Er is een mysterieuze koffer gevonden met verschillende manuscripten die allemaal afkomstig zouden moeten zijn van de Portugese schrijver/dichter Pessoa.

De Arbeiderspers heeft de rechten en gaat nu een hele Pessoa-bibliotheek starten waarvan het eerste deel De Stoïcijn onlangs is verschenen. Het boek is al eerder vertaald en uitgegeven, maar nu wordt het de beginschakel van een literair megaproject. Ik denk dat ik me er eens door mee laat voeren. Exotische schrijvers hebben toch al een sterke aantrekkingskracht op me. Exotisme is iets dat in de Nederlandse literatuur ernstig ontbreekt, enkele uitzonderingen daargelaten. Doeschka Meijsing’s Tweede man vond ik een verrassend exotische roman. Ik heb op het web nog een prachtig portret van Pessoa gevonden

Ik erger me al een tijdje aan het offensief dat een aantal muziekbands gestart zijn tegen Napster. Een van die bands is metallica. Ik ken het bandje al bijna vanaf het prille begin van hun succes en een ding is zeker: zonder illegale verspreiding van hun herrie waren ze nooit zo beroemd geworden. Toentertijd ging het om beduimelde teeps waarbij de muziek nauwelijks boven de ruis uitkwam. Later toen ik de lp’s en cd’s ging kopen van de dingen die ik echt goed vond bleek het gemaakt met echte instrumenten en duurde het even voordat ik het herkende. De illegale aftreksels van muziek hebben me de mogelijkheid gegeven me te oriënteren in de muziekwereld. Later toen mijn inkomen het me toeliet ben ik de muziek gaan kopen. Hetzelfde mechanisme treedt in werking op het moment dat ik Napster gebruik. Het stelt me in staat me op de hoogte te houden van de ontwikkelingen in de muziekwereld. De dingen die ik goed vind koop ik gewoon. De wereld van de kopieerder en de consument wordt gescheiden door de hoogte van het inkomen en veel muziek was nooit zo populair geworden zonder illegale verspreiding. Het mechanisme kan natuurlijk ook omgekeerd worden: bands die de verspreiding van hun geluid tegenhouden worden ook minder populair. Ik roep dan ook op om met de cd’s van ex-underground-heffie-metaal-band metallica de koelkast op te hogen, met de inlays je reet af te vegen en evenveel illegale kopieën te branden als er compuserve cd’s zijn gemaakt.

Content is een schaars goed op het www. Misschien zoek ik niet goed of is mijn verwachtingspatroon te hoog opgeschroefd, who dares to tell me. Ik las ooit dat het internet een vlinderpatroon heeft en dat de meeste hyperlinks maximaal 19 stappen van elkaar verwijderd zijn. Deze informatie haal ik uit de nevel van mijn geheugen, maar het komt erop neer dat de meeste surfers in een beperkt deel van het www ronddansen. Hoe voorkom je gaar te koken in je sopje van hyperlinks. Het gevaar dreigt dat je strand in de wereld van het commerciële internet, omdat deze zich het meest agressief aan je opdringt. Onder deze commerciële schil bevind zich een wereld van non-commerciele sites in elkaar geknutseld door liefhebbende bezielden. Op deze gedachte is mijn geloof, hoop en liefde voor het internet gebaseerd. Enkele pasontdekte middelen om nieuwe in www-werelden te ontdekken zijn de e-zines en de weblogs. Voor meer tips en suggesties staat mijn mailbox altijd open.

Na een beetje surfen ben ik er nu achter dat dit schrijfsel geen weblog avant la lettre is. Een web log is meer een verslag van bij elkaar sufgesurfte links voorzien van persoonlijk commentaar. Dit is meer een webdagboek met hyperlinks, een pseudo-weblog. Natuurlijk heb ik geen ene reet te maken eventuele dogma’s omtrent cyberspaceterminologie en daarom zal ik de benaming handhaven. Vooral ook omdat ik geen zin heb om mijn navigatiebalk te veranderen. Een pure vorm van eigenwijze cyberluiheid.

Vandaag is IE 5.5 gelanceerd. Ik heb tot nu toe een enkele poging ondernomen om deze versie te downloaden, maar natuurlijk is de server overbelast. Logisch, alleen kijk ik nu, na het afbreken van de setup, al enkele minuten naar een schermpje dat zegt dat ik de machine niet mag herstarten, omdat ik anders de zaak naar de mallemoer zal helpen. Vervolgens is er van allerlei internetactiviteit, zodat het lijkt of mijn volledige harde schijf wordt doorgelicht. Niets aan de hand verder, maar verdacht is het wel. Wat voert Bill Spleetz in zijn schild? Zoetjes aan neemt ie de macht over. Het is of ie heel dicht bij komt, met een slechte adem een zweterige oksels waaraan goedkoop blauwe blousestof plakt. Elk moment verwacht ik zijn hoofd groot op het scherm, waardoor het aan de binnenkant beslaat. Als ik tijd heb zal ik proberen hier een flashanimatie van te maken.

Zondag was het de laatste aflevering van Kaizer’s Schoonheid en de Troost. In een email schreef ik het volgende erover:

Ik weet niet of je gisteren nog Wim Kaizer hebt gezien. Er zaten toch wel wat aardige stukjes in. Vooral de vijf minuten van Karel Appel waren geweldig. Soms was het toch wel intellectueel drama van de bovenste plank, intellectuele soap, soap voor mandarijnen. Aan de andere kant kwam het niet altijd echt op gang. Het thema was te groots en de gasten te uiteenlopend en respectabel. Het zwijgen van Coetzee vond ik nog het meest sprekend.

Ik vond in een nog eerdere email het volgende stuk:

Geachte heer Kayzer,

Bij deze wil ik U danken voor het sereen gevoel dat me overkwam door uw programma. De aflevering met Scruton bood me echt troost. Na jaren van opgescheept te zitten met een dode god werd deze weer levend gemaakt. De God van de kerk heeft hiermee overigens niets van doen. Scruton laat zien dat er leven is na de dood van God. Traditie geeft waarde aan de zaken waarmee we als mens voortdurens worden geconfronteerd. Na jaren van individualistische strubbelingen vormt de traditie misschien een thuis.

Waar komt de drang vandaan iets kapot te maken dat eeuwen overeind is gebleven en in een eeuw aan zijn eind gebracht. Wat een leegte is er over gebleven. Zoveel kennis en zo weinig inzicht. Om me heen zie ik de hoop op troost uit de vooruitgang. Ontwikkelingen op allerlei gebied, techniek, internet, genetica, raken in een stroomversnelling doch troost lijkt ze nauwelijks te bieden.

Kunst is in onze tijd een uiting van troosteloosheid geworden. We blijven hangen in het dwepen met de leegte. Je zou twijfelen aan de wil van de mensen om getroost te worden. Voor intellectuelen in een bepaald stadium lijkt het belijden van de leegte een doel op zich. We geven ons ver aan de schoonheden die de traditie heeft voortgebracht, zoals Bach, dit jaar weer allom bejubelt, doch durven de gedachte niet toe te laten dat deze kunst voortkwam uit een traditie, uit een sterk doorleeft verleden.

Gelukkig is het allemaal niet zo eenduidig. Fragmenten uit het verleden blijven overeind en bepaalde universalia worden door verschillende kunstenaars opgepikt om straks weer eens een keer culmineren in een renaissance.

Vandaag hebben we stad en land afgereden om nieuwe inboedel te vergaren. Daarbij kwamen we ook terecht bij de ikea. Het was precies wat ik ervan verwachtte: een voorafspiegeling van de hel. Natuurlijk hebben we er wat gekocht, er blijf altijd wel een voornaam aan je vingers kleven. Billy, Roberto, Zacharias, Adolf, Hulk.

Eindelijk geïnstalleerd in ons nieuwe huisje, dat wil zeggen: we kunnen weer leven. Ik ben nog 7 meter verwijderd van het internet, maar dat is nog niets. Een halve week zijn we verstoken geweest van telekommenikasie, dat is de tijd die onze KPN nodig heeft om een isdn-aansluiting te verhuizen. Ik heb echt spijt er ooit aan begonnen te zijn. Mensen koop gewoon een 56k modem en wacht geduldig op adsl, kabel, jhen, uuhf or whatever. Isdn is een fake en peeperduur. In de tweeeneenhalf jaar dat we het goddelijke digitale lijntje (een monsterlijk ratjetoe aan kastjes aan de muur) zijn we in perioden onbereikbaar geweest, is de quatrovox gaan ruisen en is mijn bloeddruk gestegen door de gesprekken met de klantenservice van royal kapee-en. Ik moet echter wel zeggen dat de service en klantvriendelijkheid bij de klantenservice is toegenomen. De hete adem van concurrentie in de nek.