[vorige post: "vallende blaadjes"] [Next entry: "Droommachine: Sporenburg"]
Mijn ongedurigheid leidt in toenemende mate tot synchroon lezen en wat ooit beperkt bleef tot mijn nachkastje slingert nu schaamteloos door het huis. Zo lees ik momenteel: Arbeidsvitaminen, Martin Bril en Dirk van Weelden, De enige gast, Dylan van Eijkeren, Tijd van onbehagen, Ad Verbrugge, Sferen, Peter Sloterdijk, De movo tapes, Afth, Met open zinnen, Ton Lemaire.
6 commentaren
121004, niemsz:
die mag ook nog wel op de stapel
121004, swanz:
lennon's 'the mailman' is een mooi boek ,niemsz! ik heb het net uit.
121004, niemsz:
Verbrugge is geen groot stilist; erg vaak vervalt hij in een zagende herhaling. Dat komt omdat hij wat te melden heeft en alle middelen aanwendt om te overtuigen. Zijn analyses van de noden van deze tijd zijn uiterst scherp en raken pijnlijk de kern. De kracht en betekenis van cultuur speelt hierin een belangrijke rol. Het laatste essay, over de betekenis van de matrix is geniaal. Gaandeweg probeert hij een oplossing te definieren, dat neerkomt op een soort van herwaardering van tradities en christelijke motieven ten behoeve van binding en bezieling. Ik vind het een eclectistische noodvlot. Het eind is nog lang niet in zicht is en het schip moet mischien wel stranden alvorens we weer vaste grond onder de voeten krijgen. Zeker een aanrader.
111004, jwl:
Nou inderdaad, maar ik het vind het een geweldig avontuur om te lezen. Ton Lemaire ken ik overigens ook. Hoe is het boek van Verbrugge, ik overweeg het aan te schaffen.
111004, niemsz:
Sloterdijks sfeer vereist een groot abstract inlevingvermogen, verbeelding zou ik bijna zeggen.
111004, jwl:
Dat ken ik. Sferen van Sloterdijk neem ik slechts beetje bij beetje tot mij evenals de Essays van Montaigne. En al die andere boeken ... ach, verandering van spijs doet lezen.